Afgelopen zaterdag overleed Rinus Ferdinandusse op 90-jarige leeftijd. Hij was van 1969 tot 1996 hoofdredacteur van Vrij Nederland. Hij leeft in de herinnering voort als de hoofdredacteur die de deur van zijn kamer altijd had openstaan, voor iedereen de tijd nam en vol wijze raad zat.

Journalist Kees Schaepman (1946-2022) was van 1976 tot 1998 redacteur bij Vrij Nederland. Begin maart overleed hij. Oud-VN-collega Rudie Kagie herdenkt hem: ‘Kees Schaepman was wat je noemt een geëngageerde journalist.’

Ingrid Harms, van 1980 tot 2009 redacteur van Vrij Nederland, is maandag 15 maart overleden. Harms groef diep, maar schuwde ook de oppervlakte niet. En ze was de geestigste van alle VN-redacteuren.

Igor Cornelissen, van 1962 tot 1997 redacteur van Vrij Nederland, is zaterdag 13 maart overleden. Hij was een bohemien, een artistiekeling en bepaald geen kantoormannetje dat alles uitvoerde wat de baas van hem vroeg. Cornelissen was op z’n best als hij volop z’n eigen baan kon trekken.

De Rotterdamse dichter en homo universalis Jules Deelder is op 19 december overleden. Rudie Kagie sprak Deelder in 1996 over zijn tumultueuze leven en een halve eeuw kunstenaarschap. ‘Dichter kun je niet worden, dat ben je vanaf je geboorte.’

Van maoïstische splinterpartij groeide de SP onder Jan Marijnissen uit tot stemmenkanon. Maar inmiddels verkeert de partij in een ernstige identiteitscrisis en lijkt de electorale bodem bereikt. Waar zit de rot?

Máxima’s zuster Dolores en haar moeder logeerden bij een kunstdocente in de Verenigde Staten. De drie spraken vaak tot diep in de nacht over de aangrijpende kunstwerken van Dolores, die de vuile oorlog aan de kaak stelden. ‘De gesprekken waren heel persoonlijk. Maar over de vroegere politieke functie van Jorge Zorreguieta werd met geen woord gesproken.’ De docente vond dat vreemd. Maar waren er reden voor moeder en dochter om daarover te zwijgen? Een verhelderend gesprek in Buenos Aires met de Simon Wiesenthal van Argentinië.

VN-redacteur Rudie Kagie trok met Toos Thielemans op en zag hij hoe de mondharmonica-legende stug voort bleef gaan. ‘Als ik vandaag precies zo zou spelen als gisteren, dan kon ik beter stoppen. Ge moet dat vergelijken met een schilder die steeds een ander kleurtje aan zijn werk toevoegt.’