<div class="lead">
Oud-VN-journalist Rudie Kagie werkte talloze keren samen met de deze week overleden fotograaf Steye Raviez, die van 1986 tot 2001 aan Vrij Nederland was verbonden. Terugblik op het leven van &#8216;de hoffotograaf van Gerard Reve&#8217;.
</div>
Voor Steye Raviez (1943-2017) geldt de ongeschreven wetmatigheid die voor alle vakgenoten van zijn generatie gold: een fotograaf wordt beroemder naarmate hij meer beroemde mensen fotografeert. De geprivilegieerde die de glamour mocht aantikken, begon zelf ook te glanzen.
Dat voorrecht was niet meteen weggelegd voor de jeugdige Steye, die in 1965 als assistent-vormgever aantrad bij het weekblad Haagse Post. Gaandeweg combineerde hij de lay-out van het tijdschrift intensiever met de functie van staffotograaf. In die laatste hoedanigheid zou hij in april 1986 overstappen naar Vrij Nederland, een transfer die in het gepolariseerde mediawereldje van die dagen veel opzien baarde.
<q class="pull-left">Reve bedong één voorwaarde: bij het stuk mochten uitsluitend foto’s van zijn ‘hoffotograaf’ Steye Raviez worden geplaatst</q>Ik weet dat omdat ik zijdelings betrokken was bij de reden die hem van baan deed veranderen. Na lang aandringen stemde Gerard Reve in het voorjaar 1986 uiteindelijk toe in een vraaggesprek (was ik even blij met de zes handschriften en een kroontjespen die de meester me in het kader van onze correspondentie toestuurde). De volksschrijver bedong één voorwaarde: bij het stuk mochten uitsluitend foto’s van zijn ‘hoffotograaf’ Steye Raviez worden geplaatst. Lastig. Steye stond op de loonlijst van aartsconcurrent HP, die haar kroonjuwelen ongetwijfeld niet zo maar uit handen zou geven. ‘Dat regel ik wel,’ beloofde onze toenmalige adjunct-hoofdredacteur Joop van Tijn, die kordaat naar de telefoonhoorn greep en alvast een nummer begon in te toetsen, zoals hij altijd deed als hij op het punt stond om iets te regelen.
De volgende ochtend bleek dat hij allergenoeglijkst met Steye bij sociëteit Arti had getafeld om de randvoorwaarden van het eenmalig gebruik van diens Reve-foto’s te bespreken. Het gesprek voltrok zich in een sfeer van groeiende vertrouwelijkheid, waarna Van Tijn de fotograaf rond middernacht had gevraagd: ‘Maar waarom kom je niet helemáál bij ons werken?’ Raviez stemde toe en wisselde kort daarop zijn dienstverband bij HP in tegen een minstens zo riant jaarcontract bij VN. Hij wist wat hij waard was. In de jaren tachtig had hij vier keer op een rij de Zilveren Camera gewonnen, World Press Photo beloonde hem met een eervolle vermelding voor zijn portret van de schrijver V.S. Naipaul.
<figure id="post-351151 media-351151" class="align-none"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2017/02/Op-reportage-met-Steye-Raviez.jpg" srcset="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2017/02/Op-reportage-met-Steye-Raviez-320x216.jpg 320w, https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2017/02/Op-reportage-met-Steye-Raviez-640x432.jpg 640w" alt="" /><figcaption>Rudie Kagie (tweede van rechts) met Steye Raviez (links) op reportage in de laatste stripteasetenten van Amsterdam. Thorbeckeplein, 1991. Foto: privé-archief Rudie Kagie.</figcaption></figure>
Drie intensieve reizen naar het ‘China na Mao’ resulteerden in een fotoboek, een reeks reportages in HP en Avenue en een fototentoonstelling die langs de filialen van warenhuis De Bijenkorf trok. Naast zijn reguliere opdrachten werkte Steye voortdurend van project naar project. Hij bouwde een oeuvre op. Zijn warme band met Reve resulteerde niet alleen in een betrekking bij Vrij Nederland, maar ook in Album Gerard Reve (1983), Raviez’ Reve (2001) en De beste mensenfotograaf die ik ken (2016). Laatstgenoemd boek ontleent zijn titel aan een brief waarin Reve hem liet weten: ‘Ik vind je de beste mensenfotograaf die ik ken omdat je op de fotoos ook het innerlijke van de persoon uitbeeldt.’
Toch fotografeerde hij niet uitsluitend beroemde schrijvers en politici. In 1990 vlogen Steye Raviez en verslaggever Steven de Vogel bijvoorbeeld naar Koeweit om verslag te doen van de eerste Golfoorlog. Een week na zijn terugkeer van dat oorlogsfront hobbelden we samen in de auto – hij vol avontuurlijke verhalen – een reportage over ponypark Slagharen tegemoet.
Zijn vertrek bij Vrij Nederland verliep in 2001 minder con amore dan wenselijk was. In de jaren die volgden deed Steye in het voetspoor van de door hem bewonderde schrijvers van zich spreken als auteur van drie literaire thrillers, zodat hij behalve in zijn foto’s voorlopig ook in zijn boeken blijft voortleven. Komend voorjaar verschijnt postuum Spion (een dubbelbiografie van zijn ouders), later dit jaar de roman Het reisbureau.

Gerelateerd