In een tijd waarin beeldvorming soms belangrijker is dan het beleid zelf, is de handel in politieke verhalen gouden business. Campagnebureau BKB − opgericht door voormalige PvdA-prominenten − is naast een belangrijke verhalenmakelaar een kraamkamer van een zelfbenoemde ‘nieuwe elite’. Journalisten Kim van Keken en Dieuwertje Kuijpers plozen het netwerk uit.

Het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap gunde in 2016, tegen de Europese aanbestedingsregels in, een opdracht aan campagnebureau BKB van één miljoen euro. Het ging om de Gelijke Kansen Alliantie van PvdA-minister Jet Bussemaker. Het ministerie geeft toe dat er ‘een bewuste keuze voor een onrechtmatig aanbestedingstraject’ is gemaakt. Dat is opmerkelijk, want eerder kwam het door teleurgestelde PvdA-leden opgerichte BKB ook al in het nieuws wegens een onderhands gegunde opdracht.

Binnenlandse partijpolitiek en gehakketak over details overschaduwt in Nederland steevast een doordacht buitenlands beleid. Het debat rond twintig jaar militaire interventie in Afghanistan laat dat goed zien. ‘We zijn te druk met de hoe-vraag en vergeten het waarom.’

Het vertrek van Amerikaanse en NAVO-troepen uit Afghanistan is ontaard in chaos, in de Tweede Kamer werd er zelfs gesproken van een ‘clusterfuck’. Brengt militair ingrijpen meer kwaad dan goed? 

Elk goed doel is ooit klein begonnen, met een overzichtelijk ideaal. Groei betekent dan meer geld om dat ideaal te verwezenlijken. Maar soms zit de groei het doel ook in de weg. ‘De directeur werd “CEO”, we kregen “managers” en het kind werd omgezet in het “product” dat verkocht moest worden.’

Met een column in De Telegraaf en gepeperde tweets timmert oud-PvdA-minister Ronald Plasterk stevig aan de weg in mening-producerend Nederland. Hoe verhoudt hij zich tot de met zichzelf worstelende PvdA?

In het nieuwe ‘eerlijkere’ verdeelmodel voor het Gemeentefonds, de belangrijkste inkomstenbron van de lokale overheden, zijn het juist de gemeenten met veel sociaal-economische problemen die fors gaan inleveren. Hoe kan dat?

Tijdens de coronacrisis hoor je vaak ‘zet het leger in’. En dat terwijl de afgelopen jaren voortdurend op Defensie is bezuinigd. Demissionair minister van Defensie Ank Bijleveld geeft geen garanties: ‘Als je scherper moet kiezen, moet de krijgsmacht kleiner.’

Journalisten Kim van Keken en Dieuwertje Kuijpers onderzoeken biotechbedrijf Galapagos, dat zojuist een rampjaar heeft afgesloten en blijkbaar aan een nog groter rampjaar begint. ‘Kleine beleggers zagen hun spaarcenten in rook opgaan.’

Terwijl de insiders op de arbeidsmarkt profiteren van riante bescherming, groeit het leger onrendabele outsiders. Het miljardenpakket aan steunmaatregelen vergróót de ongelijkheid. De zwakste schouders dragen nu de zwaarste lasten.

De nationale ombudsman tikte het ministerie van Defensie onlangs op de vingers over het veteranenbeleid: het is te stroperig en zorgt voor onnodige stress bij veteranen. Ondertussen richt demissionair minister van Defensie Ank Bijleveld de spotlight op hippe infographics en ‘governance herinrichting’.

Beleggers, analisten en financieel journalisten: allemaal lopen ze weg met Onno van de Stolpe en zijn biotechnologiebedrijf Galapagos. Maar de pil waaraan het bedrijf werkt, is al meer dan twintig jaar vooral een belofte. Dat bleek afgelopen week des te meer, toen bekend werd dat de pil definitief niet op de Amerikaanse markt komt.

Filgotinib, de reumapil van Galapagos komt definitief niet op de felbegeerde Amerikaanse markt. Het nieuws had een flinke koersdaling als gevolg. Daarmee lijkt het middel van Onno van de Stolpe steeds meer op een grote belofte die niet kan worden waargemaakt.

We gaan er als klant vaak nonchalant mee om, maar de online rating vormt een grote bron van stress bij de beoordeelde. Ons oordeel hangt als een zwaard van Damocles boven de hoofden van platformwerkers, voor wie één slechte beoordeling al ontslag kan betekenen.

De Sociaal-Economische Raad (SER) bestaat zeventig jaar. Na een woelige tijd lijkt er weer behoefte aan de adviezen die in deze overlegtempel tot stand komen. ‘De SER is dood. Lang leve de SER.’

De vakbond is de afgelopen jaren steeds meer verzwakt. Nu de economische effecten van covid-19 zichtbaar worden, zouden de bonden meer leden moeten werven. ‘Veel werknemers zullen collectieve en individuele bijstand nodig hebben.’