Mirjam Grandia, assistent professor Internationale Veiligheid aan de Nederlandse Defensie Academie (NLDA) en Afghanistan-veteraan
‘In een internationale crisissituatie leeft bij politici soms het idee dat niets doen geen optie is, dat er “iets” moet gebeuren. Zonder altijd goed te bedenken waar dat “iets” uit bestaat en hoe dat er in de praktijk dan uitziet. De krijgsmacht wordt wel eens gezien en gebruikt als een Zwitsers zakmes: een multitool wat alles kan, maar dat is het natuurlijk niet. Mensen moeten kunnen accepteren dat een militaire interventie niet duurzaam is als er geen politieke oplossing komt voor het conflict.
Het antwoord op de vraag of je moet interveniëren, en zo ja, voor hoe lang, hangt echt af van wat je doel is als land. Is het puur en alleen om een tegenstander een militaire genadeklap toe te brengen, of wil je ook iets doen aan wederopbouw? Dat zijn twee totaal verschillende taken waar ook verschillende middelen voor nodig zijn. Bij wederopbouw zul je toch eerder het accent op NGO’s moeten leggen in plaats van op de krijgsmacht. Tijdens de interventie in Afghanistan zag je dat deze zaken vanuit de politiek door elkaar heen gingen lopen. Het is daarom ook frustrerend om politici soms te horen beweren dat ze “erin gekletst” zijn. Een interventie is een politiek product, en in de politiek wordt altijd een belangenafweging gemaakt.
