Ook meiden radicaliseren

Columns van de week

Hannah Prins en Chard van den Berg

Weg van het gekneuter over kleinigheidjes als liegende politici, hunkerende mannen en klein huiselijk ongemak.
U merkte, als u goed heeft opgelet, dat de frequentie de laatste weken minder strak werd. Ik heb een streng dictaat nodig en met het eind in zicht verdween de diepe motivatie.
De bron raakt nooit uitgeput wat niet alleen een zegen is voor de stukjesschrijver, maar tevens een kruis dat hij dragen moet. Immers wat is het nut van zijn werk? Cynisme ligt op de loer, hoogmoed wacht.
Veel van wat ik schreef heb ik kunnen verwerken in toespraken en conferences, de genereuze vergoeding heb ik in onze <a href="http://www.freekenhelladejongestichting.nl/">stichting</a> gestort die zich richt op persoonlijkheidsontwikkeling van jonge mensen.
Gezien de inhoudelijk ambitie hoop ik van harte betrokken te blijven bij het nieuwe Vrij Nederland en ik dank u voor uw aandacht.

Freek de Jonge

De 150ste en laatste Volgens Freek

De laatste keer dat ik Halbe Zijlstra ontmoette was op Lowlands. Het jaartal ben ik vergeten. Halbe was staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Hij kwam er zijn rigoureuze cultuurbezuinigingen verdedigen. Zelf las ie wel eens een detective en was een liefhebber van het werk van Rien Poortvliet.
Het was zondagmorgen en voor mijn doen vroeg. Ik had nog niet ontbeten. Op weg naar het podium haalde ik de heer Zijlstra in. Als Bekende Nederlander wachtte mij een standaard hartelijke begroeting. Gezellig, leuk.
Van huis uit begon ik tegen hem over de cultuurafbraak te mopperen. Ik voorspelde hem dat als over een paar jaar de onvermijdelijke Parlementaire Enquête zou volgen, hij met pek en veren Den Haag kon verlaten.
De gezelligheid was verdwenen.
Van die Parlementaire Enquète zal het nooit komen, maar die pek en veren liggen inmiddels alweer achter ons.
Eigenlijk zouden al die politici die het min of meer hebben opgenomen voor Rutte, Voordewind, Buma en Pechtold het veld moeten ruimen. Weg met die opportunisten.
Nieuwe verkiezingen. Een schone lei.

Een voorspelling over pek, veren en Halbe Zijlstra

De laatste keer dat ik Ruud Lubbers zag, was in 1992. In Estadi Municipal Olímpic Terrassa. Daar speelde het Nederlands hockeyteam zijn Olympische wedstrijden. We waren er op de fiets heen gereden. Zo’n kleine veertig geaccidenteerde kilometers. De eerste keer en enige keer in mijn leven dat ik in een afdaling door de motorpolitie voorafgegaan werd. Achter ons pelotonnetje reed een geblindeerde auto met Ria en Hella.
Ruud had me lang kunnen volgen, maar moest op een kilometer of vijf voor de finish in mij zijn meerdere erkennen.
We stonden samen onder de douche. Onvergetelijk lichaam. Dat wil zeggen, ik zou het nu niet meer kunnen beschrijven, maar ik herinner me dat ik mijn ogen er niet van af kon houden. Wonderlijke vetverdeling.
<div class="leaderboard mid">
Lubbers’ glorietijd, de jaren tachtig, zijn goeddeels aan mijn voorbij gegaan: te druk met optreden.
</div>
Zijn grootste kwaliteit was, wat mij betreft, dat hij op zijn wenkbrauwen kon lopen.

Freek deelde eens een douche met Ruud Lubbers

<div class="lead">
lubertus jacobus swaanswijk 
de prins der dichters 
de ongekroonde koning van de vijftigers 
is fout geweest in de oorlog
</div>
ik snapte so wie so niet alles 
wat hij beweerde 
niet dat mij dat al te zeer deerde 
de keren dat ik een woord 
van wie dan ook bewaarde 
zijn schaars als de waarheid
alles van waarde is weer macht 
werd 
alles van waarde is weerloos 
wordt daardoor 
al het beweerde waardeloos 
wat loos is 
heeft weer geen waarde
al les van waar de is weer loos 
alwaar de les van weer loos is 
als het weer in de war is is er iets loos 
al het verweerde is waardeloos
het alles is niet weerloos 
de beweermacht is gewetenloos 
ik heb van alles geweten 
Ik heb van alles beweerd 
zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten

Lucebert is fout geweest in de oorlog

<div class="lead">
De Allesweter komt in de Kalverstraat de Luizenmoeder tegen. ‘Alles goed?’ vraagt de Allesweter. De Luizenmoeder kijkt hem achterdochtig aan: ‘Waarom vraag je dat?’
</div>
‘Nou gewoon, puur uit belangstelling,’ laat de Allesweter weten.
De Luizenmoeder toont zich niet onder de indruk: ‘Als jij de Allesweter bent, hoef jij aan mij niet te vragen hoe ’t gaat.’
‘Ik hoef een moeder van een kind dat naar school gaat toch niet uit te leggen dat je pas wat te weten komt door vragen te stellen.’
‘Ja, maar ik hoef een Allesweter toch niet uit te leggen dat het onmogelijk is om alles te weten.’
‘Hoezo dat?’ vraagt de Allesweter licht geïrriteerd.
‘Nou ja,’ zegt de Luizenmoeder nu toch wat ongemakkelijk, ‘ik wil best geloven dat heel veel mensen minder weten dan u, maar er zal toch wel iemand zijn die van een bepaald detail net iets meer weet?’
‘Zeker zijn die er,’ zegt de Allesweter, om er minzaam aan toe te voegen: ‘Maar meestal niet lang meer.’
<div class="info-box-shadow">
Meer Freek? Lees hier ‘<a href="https://www.vn.nl/382260-2/" target="_blank">Over hoe de wal het schip keerde in Groningen</a>.’
</div>

De ontmoeting van de Allesweter en de Luizenmoeder

<div class="lead">
Freek de Jonge over Groningen. &#8216;Zolang je geen nieuw schip hebt, kun je niet van wal steken.&#8217;
</div>
Na de ontwikkelingen van de afgelopen week wordt het tijd iets over Groningen te schrijven. Over hoe de wal het schip keerde. Over hoe de politiek, ondanks haar, in theorie, goede voornemens om vooruit te zien, in de praktijk altijd weer wacht tot de wal het schip keert.
Over de meningen en oordelen via Twitter en Facebook. De een wijt de ontstane situatie aan de wal, een ander aan het schip.
Over hoe er in de mainstream media op gereageerd werd. Opgelucht: het schip heeft de wal bereikt. Gematigd optimistisch: die wal komt er wel weer bovenop, maar hoe moet het nu verder met dat schip en omgekeerd. Teleurgesteld: het schip had de wal wel iets harder mogen raken. Over de radicalen die roepen dat we nu niet moeten verdwalen in een wal en schip discussie maar moeten doorpakken. Dus: schip weg en aan de wal moet ook veel veranderen. Sceptisch: hoeveel wallen hebben al schepen gekeerd en is er ooit wat veranderd? Schip zal wel in dok gaan en de wal opgeknapt worden. Realistisch: zolang je geen nieuw schip hebt, kun je niet van wal steken.
En over waar ik sta ik in deze opsomming.
Het ene moment stuurman aan wal, het andere moment matroos op het zinkende schip.

Over hoe de wal het schip keerde in Groningen

<div class="lead">
Freek hield zijn kleren aan, vertelde hoe het was om beroemd te zijn en was vervolgens overgeleverd aan de diepe concentratie van 25 Zondagsschilders.
</div>
Onlangs heb ik ruim twee uur tegenover de leden van De Zondagsschilders gezeten, een vereniging van amateurschilders aan de Amsterdamse Geldersekade die in 1935 is opgericht. Ik poseerde niet voor alle leden natuurlijk, het atelier bood plaats aan zo’n 25 gelukkigen die mij gingen portretteren.
Na een kort overleg hoe men mij het liefste zag – naakt bleek niet de hartewens van de meerderheid – nam ik plaats in een directiestoel uit de jaren dertig. Mij werd geadviseerd een gemakkelijke houding aan te nemen. Ik sloeg mijn benen over elkaar en een mevrouw ging door de knieën om met een krijtje mijn voet op de grond te omlijnen, zodat ik na de pauze in precies dezelfde houding kon gaan zitten.
<q class="pull-left">Een compliment over mijn stilzitten hielp twee minuten te overbruggen.</q>
Ik had me voorgenomen om een uur stil te zitten en om het mezelf makkelijk te maken richtte ik mijn blik op de klok die op dat moment op tussen de zes en vijf voor twaalf stond. Er zat tijdens dat uur niets anders op dan de grote wijzer te volgen. Af en toe was er sprake van een eenvoudige woordenwisseling – zo wilde iemand graag weten hoe het nu was om beroemd te zijn – maar na zo’n kwartier daalde een diepe concentratie over de amateur-kunstenaars en was ik overgeleverd aan de klok.
Om drie minuten voor kwart voor een begonnen zich allemaal pijntjes en verkrampingen aan te kondigen. Een compliment over mijn stilzitten hielp twee minuten te overbruggen. Boven alles ging het mij erom niets te laten merken van de marteling. In de pauze kwam het erop aan de onderbreking niet door het vooruitzicht van het komende te laten vergallen.
Bij het afscheid kreeg ik te horen dat ik een geweldige poseur was.

Ruim twee uur stilzitten: een marteling

<div class="lead">
De hoofdgast, de fractievoorzitter en de politiek leider van de PvdA, werd ingeleid door de gesprekleider van De Balie. Hij zou geïnterviewd worden door drie mensen waarvan de namen hem nog niet bekend waren.
</div>
De fractievoorzitter hield van schaken en zag veel raakvlakken tussen een partij schaak en een tv-vraaggesprek. De eerste interviewer was Sven Kockelmann. Hij vroeg de leider van de PvdA of hij nog wel de leider van de PvdA was? ‘Ja hoor, hoezo?’ Er volgde een indringend verhoor over de kwestie-Moorlag. Na twaalf minuten kwam Sven naast mij op de bank zitten en erkende: ‘Verloren’.
1-0 voor Asscher. Toen was de beurt aan Sylvana Simons die hoopt bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen met haar partij in de Amsterdamse Raad te komen. Ze wilde iets weten over de Sleepwet, waar de fractievoorzitter voor was en zij tegen. ‘Heeft u de wet gelezen?’ vroeg Asscher aan Simons. ‘Niet helemaal’, moest zij erkennen.
2-0 Asscher.
Toen was de beurt aan mij. Ik ben geen interviewer, ik wilde een gesprek. Ik voelde geen behoefte om hem ergens op vast te pinnen of op aan te vallen. Zijn modus bleef verdedigen. Ik wilde een bezield leider horen, werd ongeduldig en het schijnt dat ik hem weinig gelegenheid gaf om zijn zegje te doen. Toen ik meende dat zegje te moeten betwijfelen, was de hoongelach van het publiek mijn deel.
Een klinkende 3-0 overwinning voor de heer Asscher dus.
Alleen mijn stem heeft hij verloren.

Freek speelde een partij schaak tegen Lodewijk Asscher, en toegegeven: hij verloor

<div class="lead">
Het geheim an sich is reddeloos verloren, constateert Freek. Want het geheim, dat keert zich vroeg of laat tegen de drager.
</div>
Een geheim is een van de grootste schatten die de mens in zich draagt. Het bewaren ervan is een kunst vol ethische en morele kantjes. Een geheim kan interessante boeken en spannende films opleveren. Maar zoals bij al het mooie in de mens zitten er ook hier weer schaduwkanten aan.
Vroeg of laat keert een geheim zich tegen hem of haar. Een geheim is ten diepste te groot voor de mens. Het bewaren niet te doen. Vroeg of laat begint er psychisch of fysiek iets door de mand te laten vallen.
De gretigheid waarmee drie geile mannen een liefdesbriefje van Simone de Beauvoir in DWDD van aandacht voorzagen, laat zien hoe de mens zich blootgeeft bij het lezen van intimiteiten die eigenlijk niet voor hem bestemd zijn.
<iframe src="//media-service.vara.nl/player.php?id=381511" width="640" height="360" frameborder="0"></iframe>
Het geheim is, kunnen we na <a href="https://www.volkskrant.nl/tech/hackers-aivd-leverden-cruciaal-bewijs-over-russische-inmenging-in-amerikaanse-verkiezingen~a4561895/">onthullingen in de Volkskrant</a> en Nieuwsuur wel stellen, reddeloos verloren.
Ik keek er niet van op.
Als Kruidvat in mijn mailbox weet te komen moet het voor de Russische inlichtingendiensten niet zo moeilijk zijn in de netwerken van hun Amerikaanse collega’s binnen te dringen. De hackers in Zoetermeer moeten zich overigens wel realiseren dat in de toekomst hun heldendaden niet meer door de bril van nu beoordeeld zullen worden.

De drager van het geheim valt geheid door de mand

<div class="lead">
Freek verwondert zich over het verschil tussen helden en echte helden, en vernam van Leon de Winter: Jezus is terug op aarde.
</div>
Vorige week wilde ik iets schrijven over Leon de Winter. Via de ondoorgrondelijke wegen van Twitter kreeg ik een van zijn tweets op mijn bordje.
Het betrof het voorval met Marco Kroon, onze hoogst gelauwerde landgenoot. Kroon had tijdens een actie lang geleden een Talibanstrijder neergeschoten en dat moet je melden in ons land. Wat hij niet gedaan had. Er komt een zaak.
In zijn tweet noemde Leon Marco een echte held die, omdat hij een echte held is, kapot moet.
Ik had hem willen vragen wat het verschil is tussen een held en een echte held?
Op vakantie kun je nog wel eens op De Telegraaf stuiten, zeker in de hotels waar ik graag logeer.
Leon heeft een column in die krant. Daarin schrijft hij vandaag dat Jezus terug is op aarde en dat hij Jordan Peterson heet. Peterson is een Canadese psychologieprofessor en cultuurfilosoof en een &#8211; let op! &#8211; politiekincorrect fenomeen van de eerste orde.
Ik citeer De Winter: In de westerse wereld is hij (Peterson) enorm populair aan het worden bij jongemannen die hij wijst op de rollen die zij in de samenleving kunnen vervullen.
You can’t judge the Lord by looking at His believers.

Het vage verschil tussen helden en echte helden

Wanneer vernoem je een straat naar iemand? Sommige naamsverbindingen aan verkeersaders zijn een schande voor de nationale identiteit, aldus CDA-leider Sybrand Buma. Maar een fietstocht over de Malle Pietjeboulevard zou hij niet afslaan. 
Ook Hilversum dreigt meegesleept te worden in de Beeldenstorm die over ons land waart. Deze doorgaans kalme hoofdstad van de Gooise Matras is het centrum geworden van een verhitte discussie of de Sjef van Oekelboulevard nog wel langer de Sjef van Oekelboulevard moet heten. Tegenstanders rakelen het besmette verleden van de controversiële televisiepresentator op. Herinneren aan zijn scabreuse taalgebruik en met name zijn kotspartij in een fietstas blijkt in menig verkeerd keelgat geschoten te zijn.
De heer Sybrand Buma, die overigens zelf in Voorburg in de statige wijk Park Leeuwensteijn woont, zei desgevraagd dat het een schande voor onze nationale identiteit was als dergelijke pleefiguren geëerd werden door naamsverbinding aan een verkeersader. Tegen een Sjef van Oekelsteeg bleek de CDA-leider dan weer geen principieel bezwaar te hebben. Op de vraag of hij nog suggesties had voor een wat meer glorieuze naam uit onze rijke televisieverleden die deze boulevard cachet zou kunnen geven opperde de heer Buma: ‘Persoonlijk zou ik heel graag over de Malle Pietjeboulevard rijden.’

De Malle Pietjeboulevard, speciaal voor Buma

<div class="lead">Onze rijkdom hebben we te danken aan het idee dat we het recht hadden mensen die niet over buskruit beschikten te mogen onderdrukken en uitpezen.</div>
Toen ik vanmorgen mijn bril opzette, was mijn eerste gedachte: Dat is mijn bril. Niemand anders kan er zo scherp door zien als ik. Ik ben verziend. Dat betekent dat het beeld der dingen achter mijn netvlies gevormd wordt. Onscherp zijn.
De lenzen, links ruim + tien en rechts een mager zesje, moeten helpen om dat beeld scherp te krijgen. Mijn linkeroog is lui. Door op jeugdige leeftijd het actieve oog af te plakken kan het luie oog gedwongen worden zich meer in te spannen bij het accomoderen. Dat leidt in vele gevallen tot vooruitgang. Dat is bij mij niet gebeurd.
De bril die ik opzette was mijn bril van nu. Ik heb hem al zo’n kleine dertig jaar. Ik heb gedurende mijn leven een bril of zes gehad.
Tijdens mijn derde bril kregen wij Vaderlandse Geschiedenis van meneer Last. Hij kon prachtig vertellen. De bijbehorende schoolplaten waren ook voor een groot deel verzonnen. 
Later bleek er van die verhalen en schoolplaten weinig te kloppen. Onze rijkdom hebben we te danken aan het idee dat we het recht hadden mensen die niet over buskruit beschikten te mogen onderdrukken en uitpezen.
We dachten onze welvaart te kunnen waarborgen in neutraliteit en toen de vijand daar schijt aan had gaven we ons na vijf dagen gewonnen.
Het vervelende van geschiedenis is dat je er alleen maar naar kunt kijken door de bril van nu.
Maar zijn er inmiddels heel veel landgenoten, waaronder onze minister-president, die qua kijken, de voorkeur geven aan hun luie oog.

De geschiedenis kun je alleen bekijken door de bril van nu

<div class="lead">
Freek de Jonge wil niks weten over de toestand van Samantha de Jong, oftewel Barbie, maar hij ontkomt er niet aan. Niemand ontkomt er tegenwoordig nog aan.
</div>
De laatste aan wie ik in deze rubriek ooit vermoedde aandacht te zullen schenken was Samantha de Jong. Maar nu haar manager iedereen oproept om haar even rust te gunnen voor haar herstel, voel ik een onbedwingbare neiging opkomen dat niet te doen.
Louter omdat ze zich heeft weten binnen te dringen in mijn leven. Haar had ik liever niet gekend. Het is in onze wereld echter niet meer mogelijk om het andere, dat waar we niets mee te maken wilt hebben om wat voor redenen dan ook, buiten te sluiten.
<q class="pull-left">Haar lot was om die schaamteloosheid in ieder volgend programma na ‘‘Oh Oh Cherso’’ te overtreffen.</q>
In mijn protestantse jeugd wilde ik niets met het Roomse te maken hebben, en daar hoefde ik geen enkele moeite voor te doen. Het was een compleet andere wereld. Ik had geen idee wat er zich bij de Roomsen afspeelde en ik verlangde niet naar die kennis.
Samantha de Jong is als realitysterretje bekend onder de naam Barbie en dankt haar faam aan het RTL-programma ‘‘Oh Oh Cherso’’. Een wereld waar ik niets mee te maken wil hebben. Zelfs in dat programma wist zij de nauwelijks getrokken grenzen van de betamelijkheid te overschrijden. Haar lot was om die schaamteloosheid in ieder volgend programma te overtreffen. Ze slaagde daarin met glans, met alle gevolgen voor haar geestelijke gezondheid van dien.
Onlangs verloor ze door drugsgebruik haar bewustzijn en moest in een ziekenhuis worden opgenomen.
Die informatie zit ongewenst in mijn hoofd en gaat er niet meer uit. Nooit meer rust.
<div class="info-box-red-border">
Ook genoeg van Barbie? Ga samen met Lisa Bouyeure op <a href="https://www.vn.nl/lisa-bouyeure-op-trivialiteitendieet/" target="_blank">trivialiteitendieet</a>.
</div>

Opgedrongen, ongewenste informatie

<div class="lead">
Freek de Jonge keek afgelopen zondag naar De Curling Quiz, samen met 1.2 miljoen andere Nederlanders. Tja&#8230;
</div>
‘Het Blauwe Team heeft drie punten, het Rode Team heeft twee punten. Het Blauwe Team staat voor!’, juicht Frans Bauer, presentator van de gloednieuwe AVRO/TROS televisieshow De Curling Quiz op zondagavond NPO1.’ Maar het kan allemaal nog veranderen want er komen nog veel meer vragen!’, voegt hij er relativerend, maar nog steeds juichend, aan toe.
De vragen variëren van &#8216;Hoeveel medailles wist ons land tot nu toe op de Olympische Spelen te winnen?&#8217; tot ‘Wat is de tactiek van de citroenvlinder om de winter te overleven?&#8217;
<q class="pull-left">De Dick Passchier van toen heet nu Evert ten Napel, die over een nog groter vermogen beschikt om onze tenen te doen krommen.</q>
Het stikt van het tweede garnituur Bekende Nederlanders die begrepen hebben dat je ver kunt komen in dit land door zo ongegeneerd mogelijk je imago te bevestigen. Wij ouderen kennen dit paraboolgedrag nog van het programma Sterrenslag. De Dick Passchier van toen heet nu Evert ten Napel, die over een nog groter vermogen beschikt om onze tenen te doen krommen.
De presentatrice van SBS-shownieuws vroeg zich donderdagavond in de voorbeschouwing al bezorgd af of de publieke omroep met dit programma niet al te vrijmoedig met haar taak omsprong.
Dat gaan de kijkcijfers (1.216.000) bewijzen.

De Curling Quiz doet wenkbrauwen fronsen en tenen krommen

<div class="lead">
De Franse actrice Catharine Deneuve en 99 hoogopgeleide, bevoorrechte Françaises pleiten voor het mannenrecht om vrouwen lastig te vallen.
</div>
Wat is flirten immers anders?
Waarom achtten zij en haar vriendinnen het nodig, in Le Monde nog wel, de #MeToo-beweging ervan te betichtten mannen als seksbeluste monsters weg te zetten? Er zou, o ironie, sprake zijn van een heksenjacht.
Is het niet mogelijk om je kop te houden tot er wat bereikt is? En niet midden in, of liever aan het prille begin van het nobele streven, een nogal noodzakelijke, elementaire verandering in het machtsverhouding tussen de seksen, de zaak al gaan nuanceren en relativeren.
Willen de madammen zich superieur tonen aan hun klagende zusters? Willen ze staande houden dat je een man kunt laat kruipen voor een armzalige zaadlozing? Suggereren dat vrouwen die zich laten verkrachten mietjes zijn die het spel niet kunnen spelen? Betogen dat de schoot van de vrouw een machtsmiddel bevat dat oneindig veel krachtiger is dan een gespierd lichaam?
<q class="pull-left">Willen ze staande houden dat je een man kunt laten kruipen voor een armzalige zaadlozing?</q>Snappen Catherine c.s. niet dat de afhankelijkheid van de meeste vrouwen in onze samenleving minstens zo groot is als die van de armen van de rijken?
Dat er een mentaliteitsrevolutie nodig is om je als vrouw gelijkwaardig te voelen?
#MeToo is een beweging die de balans zoekt. Het legt sinds kort een heel klein beetje gewicht in de schaal. Pas als de balans dreigt door te slaan, de man de klos dreigt te worden, wordt het tijd je gewicht weer in de andere schaal te leggen.
Maar zover is het nog lang niet, Catherine Deneuve.

Wat bezielt Catherine Deneuve?

<div class="lead">
Zolang de media denken dat Groningers de aardbeving vergeten zodra die niet meer in de krant staat, blijft het beven.
</div>
Vanmorgen moest ik me al weer vroeg boos maken op de media.
Wat was het geval: Radio1 (NPO) was ter ore gekomen dat er een heftige aardbeving in Groningen had plaats gevonden. En wie in Google naar &#8216;Groningen en aardbevingen&#8217; zoekt, krijgt Freek de Jonge.
De redactrice zei mij dat Radio1 graag aandacht wilde besteden aan de nare gebeurtenissen in het hoge Noorden door met mij in gesprek te gaan. Aan het eind van het interview moest ik dan voorspellen hoeveel nieuwsrubrieken vandaag aandacht aan de boze Groningers zouden schenken, en de luisteraars moesten dan weer raden wat ik voorspeld had.
Na mijn filippica dat nieuws geen amusement is noemde de redactrice die me belde de prijsvraag ludiek.
Ze liet mij even naar adem snakken. Ik weigerde mee te doen.
BNR-radio belde. Ook daar was de Groningse beving niet onopgemerkt gebleven. Ik vertelde de redacteur dat ik geen deskundige ben en ook niet de aangewezen persoon om te vertellen wat er nu moet gebeuren. Ik weigerde mee te doen.
Ik vond in augustus vorig jaar dat mijn taak (aandacht te genereren voor de aardbeving-ellende) erop zat. Ik had gedaan wat ik kon, de rest was ijdelheid. De politiek, de NAM, de Nationaal Coördinator  en de Groningers zelf waren aan zet. En er gebeurde niets. Sterker nog: de pogingen iets te verbeteren liepen vast. En ook de media gingen over tot de orde van de dag.
<q class="pull-left">De heftige beving schrikt iedereen weer even op, maar zolang er geen doden te betreuren zijn zal de aandacht weer snel wegzakken.</q>
De heftige beving schrikt iedereen weer even op, maar zolang er geen doden te betreuren zijn zal de aandacht weer snel wegzakken. De Volkskrant schreef dat de angst in Groningen was teruggekeerd. Daar denkt men kennelijk dat zolang de krant er niet over schrijft de Groninger zich geen zorgen hoeft te maken.
Kort geleden ontving ik de onderscheiding Groninger van het Jaar. Die had ik natuurlijk moeten weigeren. Niet omdat hij niks voorstelde &#8211; aan het eind van het jaar is het tijd voor vrolijk omzien &#8211; maar het was een uitgelezen kans geweest om eens lekker tekeer te gaan tegen de onmacht van ons allen om een probleem als het Groningse op te lossen.
Want ook de Groningers zelf valt veel te verwijten. Bijvoorbeeld: waarom hebben ze de petitie niet massaal ondersteund en waarom gaven ze ondanks alles hun stem aan de VVD? Waarom zijn er geen leiders? Waarom zijn er geen plannen? Ze hebben met elkaar John Lanting het land uit gejaagd, uit angst voor extremiteiten. Dat is hun grootste beleidsprestatie.
Ook deze beving zal niet lang natrillen.
Ik blijf een ijdele kwast. Ik zal me heus wel weer vertonen als men mij roept. Laat ik Don Quichot citeren: cado uno es hijo de sus obras. Men is het kind van zijn daden.