<div class="lead">
De hoofdgast, de fractievoorzitter en de politiek leider van de PvdA, werd ingeleid door de gesprekleider van De Balie. Hij zou geïnterviewd worden door drie mensen waarvan de namen hem nog niet bekend waren.
</div>
De fractievoorzitter hield van schaken en zag veel raakvlakken tussen een partij schaak en een tv-vraaggesprek. De eerste interviewer was Sven Kockelmann. Hij vroeg de leider van de PvdA of hij nog wel de leider van de PvdA was? ‘Ja hoor, hoezo?’ Er volgde een indringend verhoor over de kwestie-Moorlag. Na twaalf minuten kwam Sven naast mij op de bank zitten en erkende: ‘Verloren’.
1-0 voor Asscher. Toen was de beurt aan Sylvana Simons die hoopt bij de volgende gemeenteraadsverkiezingen met haar partij in de Amsterdamse Raad te komen. Ze wilde iets weten over de Sleepwet, waar de fractievoorzitter voor was en zij tegen. ‘Heeft u de wet gelezen?’ vroeg Asscher aan Simons. ‘Niet helemaal’, moest zij erkennen.
2-0 Asscher.
Toen was de beurt aan mij. Ik ben geen interviewer, ik wilde een gesprek. Ik voelde geen behoefte om hem ergens op vast te pinnen of op aan te vallen. Zijn modus bleef verdedigen. Ik wilde een bezield leider horen, werd ongeduldig en het schijnt dat ik hem weinig gelegenheid gaf om zijn zegje te doen. Toen ik meende dat zegje te moeten betwijfelen, was de hoongelach van het publiek mijn deel.
Een klinkende 3-0 overwinning voor de heer Asscher dus.
Alleen mijn stem heeft hij verloren.