Achteraf was het stilte voor de storm, de rust in Beiroet begin november. Op maandag de negende liep topdiplomaat Sigrid Kaag op haar fluorescerend groene schoenen, gehuld in een wit T-shirt met nummer 36276 de marathon van Beiroet. ‘Voor mij was het trouwens een marathon à la Libanaise,’ zegt Kaag, ‘ik liep niet meer dan vijftien kilometer.’ Ook de dagen erna was het nog business as usual. Ze sprak met parlementslid Michel Aoun, voormalig generaal van de christelijke falange, en met een andere christelijke leider, Samir Geagea. Op twitter verschenen foto’s van Kaag in geanimeerd gesprek met deze twee veteranen uit de Libanese politiek. Toen ze na die afspraak met Geagea naar haar kantoor reed, hoorde ze dat er twee zelfmoordenaars hadden toegeslagen in Beiroet. In het drukke winkelgebied van de wijk Burj al-Barajneh in het zuiden van Beiroet was een ravage aangericht. Hier bliezen, een dag voor de aanslagen in Parijs, twee zelfmoordcommando’s van Islamitische Staat zichzelf op. Drieënveertig mensen kwamen om het leven, meer dan tweehonderd raakten gewond.
Kaag xxxxxxxxx meteen naar xx hoogste xxxxxxxxxxx en zette de veiligheidsprocedures xxxx dit xxxxx noodsituaties in gang. xxx gingen na of alle xxxxxxxxxxxxxx veilig xxxxxx onze staf xx de xxxxxxxxx xxxx werd geëvacueerd, xx xxx telefonisch xxxxxxx met xxxxxxx xxxxxx xxxxxx xx xxxxxxxx xxxxxxxxxxxx hebben een oproep gedaan om xx xxxxxx xx xxxxxxxx xxx xxx xxxxxxxxxx xx nodig.’ Ze xxx xxx xxxxxxxxxx uit xxxxxx xx haar xxxxxxxxxx xxxxxxxx over de ‘gruwelijke xxxxxxxx xx zei dat de xxxxxxxxx xxxxxxxxxxx en veiligheid xxx Libanon’ te xxxxx tijde xxxxxxxx xx xxxxxxxxx xxxxxx worden. xxxx xxxxx xxx xx xx Amerikaanse ambassadeur xxxxx xx xxxxx xxxx xxx xxx xxxx xxxxxxx xxxx xxx xxxxx xx xxx xx xxxx xxxx xxx xx xxxxxxxxxx
Help ons de grenzen van de vrijheid bewaken.