Psychiatrische patiënten moeten weer zelfstandig worden, dat is het nieuwe overheidsbeleid. Een ideële heroriëntatie? Of een ordinaire bezuinigingsactie? Op zoek naar de nuance, tussen de angst voor de verwarde man en de goodwill voor de dehospitaliserende patiënt. ‘De maatschappij zal zich moeten aanpassen.’

Op de eerste lenteavond staan ze gedrieën voor de ingang van debatcentrum De Balie in Amsterdam, een bos bloemen in de ene hand, een sigaret in de andere. Barniff’s, twee vijfenzeventig per pakje. Harry, Tiny en Sonja, alledrie chronisch psychiatrische patiënten uit Capelle aan den IJssel, en de hoofdpersonen uit de film die zojuist is vertoond in een bomvolle zaal. Een film waarin de kijker diep doordringt in hun bepaald niet gemakkelijke levens. Ze hebben als diagnose schizofrenie of manisch-depressieve psychose, twee van hen hebben zelfmoordpogingen gedaan, tientallen jaren trokken ze van de ene instelling naar de andere. Nu wisselen ze, nog nagloeiend van de...