Essays / Misantroop tegen pretenties

Een misantroop die politieke filosofie beoefent, is als een visser die niet van vis houdt. Voor de ontmaskering van pretenties, ijdelheden en illusies is hij natuurlijk ideaal toegerust: bij hem valt niets dat de mens doet in de smaak, dus al helemaal niet verrichtingen die mensen gelukkig zouden moeten maken. De Engelse politiek filosoof en commentator John Gray is zo’n misantroop. Hij beschouwt alle mensen als illusionisten en onverbeterlijke schurken die steeds weer in oude fouten vervallen. Hij mag graag op besliste toon generaliseren.

In februari 2003 schreef hij in The New Statesman een stuk waarin hij het opnam voor de herinvoering van het martelen: ‘Een bescheiden voorstel dat het opneemt voor folteraars in de liberale democratie en hun algemeen nut erkent (met verontschuldigingen aan Jonathan Swift).’

Dit werd door menigeen opgevat als een serieus artikel, hoewel de verwijzing naar Swift duidelijk in de richting van de satire wees. Het...