R.E.M.-zanger Michael stipe

Op de stembanden van Michael Stipe lijkt al het leed van de wereld te rusten. Dat weten we al sinds, pakweg, 1980. Vrijwel altijd klinkt de zanger zoals hij kijkt; ernstig en serieus, op een ingehouden, ietwat verontrustende manier. Alsof de emoties ergens diep binnenin hem hevig borrelen. Alsof hij iets weet wat wij niet weten. Mooi kun je zijn stem niet noemen. Wel uiterst indringend, en simpelweg uniek. Welk obscuur demo’tje je ook opdiept uit het omvangrijke repertoire van R.E.M., na een halve lettergreep weet je genoeg. Naast het gerinkel van Peter Bucks Rickenbacker-gitaar is Stipes stemgeluid het unique selling point van de groep. Everybody hurts, maar Michael Stipe lijdt altijd nog net ietsje meer.

Je zou er op dus voorbereid moeten zijn. Maar als je hem aan de telefoon krijgt, is er toch een moment van lichte paniek. Hij spreekt op een toon die zo asgrauw is, dat je onwillekeurig denkt: wie is er dood? Waarom heeft niemand me verteld dat de...