Sander Donkers moest op maandag al schrijven over het sentiment van vandaag. Wij zijn bij, hij loopt achter. Het referendum, ome Ard, en de Panama Papers: hij heeft nog geen idee. Arme Sander. Deadlines zijn bitches.

De deadline is een bitch. Zoals vandaag. Want terwijl u al álles weet over de Hele Belangrijke Zaken, zit ik op deze maandagochtend in het luchtledige te peinzen over het lot van de blanke rasta.

U weet of het Ja- en het Nee-kamp elkaar, ongeacht de uitslag, jubelend in de armen vielen omdat we Moedertje Democratie zo fraai in actie hadden gezien, of dat de pre-referendum-ophef naadloos overging in post-referendum-gezeur. U ziet de Nee-stemmende horden feestend door de straten trekken en overal matrozenpetjes door de lucht vliegen. Of u bent inmiddels op de hoogte van het feit dat die vermaledijde politieke elite toch heimelijk heeft ingegrepen, een beslissende stembus in Oldenzaal op het laatste moment gesloten en die in Zwijndrecht net even een paar honderd meter...