Het is alsof er een lampje gaat branden wanneer in Wanda Reisels Plattegrond van een jeugd woorden, zinnen en scènes opduiken die typisch zijn voor de toon van J.D. Salinger.

Dat heeft niets met imitatie te maken. Reisel hoeft helemaal niet te imiteren, daar is ze veel te veel zichzelf voor. Maar ze heeft wel iets dat Salinger in overtreffende trap heeft. En zij heeft het niet alleen, het is ook te vinden bij Doeschka Meijsing. Salinger is een deel van hen.

Het is te zien aan het vanzelfsprekende van absolute emoties bij hun personages. Geen halve, alleen hele emoties. In het grotendeels autobiografische Plattegrond van een jeugd wordt een absolute liefde voor het zesentwintig kamers tellende huis aan de Amsterdamse Van Eeghenstraat beleden die typisch Salinger is.

Bewondering
Typisch Salinger is dat je iets onvoorwaardelijk kunt bewonderen, zoals Holden Caulfield in The Catcher in the Rye zijn overleden broer Allie en zijn springlevende zusje Phoebe bewondert. Het...