Esma Linnemann schreef een moedig stuk. Een zeer persoonlijk verhaal waarin ze openlijk twijfelt. Alleen al dat laatste verdient bewondering in een tijd waarin de granieten overtuiging elk debat domineert.

Het stuk draait om de vraag welke conclusies Linnemann moet verbinden aan de aanrandingen in Keulen. Ze wil zo graag genuanceerd blijven, maar wil tegelijkertijd de feiten niet negeren – niet in de laatste plaats omdat ze zelf herhaaldelijk slachtoffer is geweest van ongewenste intimiteiten door moslimjongeren. Ondertussen ontdekt ze dat tegenover elk relativerend onderzoek waaraan ze zich vastklampt weer een ander onderzoek staat. Linneman komt er niet helemaal uit, maar dat is juist het sterke van het verhaal. Haar worsteling prikkelt de gedachten meer dan de zoveelste panklare mening.
Pijnlijk genoeg valt nu al te voorspellen welke panklare meningen haar straks op Twitter te beurt zullen vallen. Het ene kamp zal haar politieke correctheid verwijten, het andere zal haar...