Hulp aan oorlogsslachtoffers is een plicht, vindt Esma Linnemann. Bovendien kent ze veel zachtaardige en ruimdenkende moslims. Maar de incidenten in Keulen roepen ook andere herinneringen op, en de paranoïde vraag: ben ik al die tijd naïef geweest?

Ergens in de eerste helft van de Deense avant-gardefilm Dogville (2003) ligt hoofdpersoon Grace in een wagen vol appels. Ze is net misbruikt door de bestuurder van de auto Ben, die de zwakke maatschappelijke positie van vluchteling Grace uitbuit voor zijn eigen genot: hij wil Grace helpen, maar dan moet ze wel iets voor hem terugdoen. Als kijker zie je dwars door het over de wagen gespannen doek heen; Grace ligt daar in opgekrulde houding tussen de kratten, ze lijkt ondanks alles hoopvol. De voice-over vertelt de kijkers: ‘Een genereuze god had Grace gezegend met het unieke talent om vooruit te kijken, en alleen vooruit.’

Schrijver en literatuurwetenschapper John Gardner stelt dat er feitelijk maar twee plots zijn in een literair...