Film

Het leven van chansonnière Edith Piaf (1915-1963) bevat genoeg tragedie voor een uitgebreide smartlappenserie. Haar ongelukkige jeugd, haar zwakke gestel en het vroegtijdige verlies van belangrijke mensen hebben duidelijk hun sporen achtergelaten. Wanneer ze in La Vie en Rose, de film over haar leven, uiteindelijk aan kanker bezwijkt, is ze totaal afgeleefd. Ze lijkt op een kreupel dametje van in de zeventig, maar ze was zevenenveertig.

De verfilming van het veelbewogen leven van deze ‘kleine mus’ zou voor iedere regisseur een hels karwei geweest zijn, maar regisseur Olivier Dahan maakt er een wel erg chaotische vertelling van. In een springerige vertelstijl dient hij voornamelijk ellende op. Elk lichtpuntje, zo laat Dahan ons zien, dooft uit. Elk sprankje hoop wordt in de kiem gesmoord. Na haar eerste ‘optreden’ als veertienjarig meisje springt de film meteen dertig jaar de toekomst in, naar het moment dat Piaf zich realiseert nooit meer op te kunnen treden....