Ik zal niet ontkennen dat ik over het algemeen nogal gesteld ben op de praktische nuchterheid van Theodore Dal­rym­ple. Toen hij nog arts en psychiater was, kreeg hij veel mensen uit de Engelse onderklasse op het spreekuur.

Hij was ook vaak in gevangenissen te vinden. Deze dagelijkse confrontaties met de harde werkelijkheid (beschreven in Leven aan de onderkant en Be­scha­ving of wat ervan over is) hebben er voor gezorgd dat hij niet erg veel geduld heeft met ideële progressievelingen die denken dat mens en samenleving maakbaar zijn. In zijn nieuwe boek, Leve het vooroordeel! (Nieuw Am­ster­dam), gaat hij sarcastisch verder met het ondergraven van progressieve dogma’s: dit keer dat het hebben van vooroordelen verderfelijk zou zijn.

Dalrymple provoceert natuurlijk door met zijn titel te doen alsof het goed is om hersenloos je impulsen te volgen, te discrimineren en alles maar willekeurig vies en voos te vinden. Wat hij werkelijk wil, is dat erkend wordt dat mensen niet...