Opnieuw relevant, want

Vanavond zit advocaat Inez Weski aan tafel bij Zomergasten. In 2010 liepen we een paar dagen met de advocatenfamilie mee (of beter gezegd: renden erachteraan).

‘Waar is Weski?’

De suppoost kijkt vorsend naar het groepje advocaten dat staat te wachten voor de rechtszaal op de tweede verdieping van het Haagse Paleis van Justitie.

‘Ze is wat later,’ zegt een van de wachtende strafpleiters.

‘Alwéér?!’ bromt de suppoost, terwijl hij zich omdraait en in de richting van de ontvangstbalie beent. Dan zwenken de deuren van de hal open en schrijdt de laatkomer binnen. Rustige tred, stoïcijnse blik, terwijl de wieltjes van de met stukken gevulde dossiertas over de vloer ratelen. Ze installeert zich achter haar cliënt, geeft de man een hand, legt de noodzakelijke papieren voor zich op tafel en neemt het woord: ‘Meneer de voorzitter, leden van het hof…’

De zaak kan beginnen. Weski is binnen.

Zwarte Porsche

Op tijd komen is soms lastig voor Inez Weski (1955). Die conclusie is snel getrokken voor wie een paar dagen in haar kielzog treedt. De voorgaande vrijdag nog kwam ze anderhalf uur te laat op een symposium van rechtenstudenten in het Amsterdamse discussiecentrum Felix Meritis. Oorzaak: het verkeer op de A4 was volledig dichtgeslibd. Geen doorkomen aan, ook niet voor de advocate in de zwarte Porsche met een topsnelheid van 275 kilometer per uur. Gespreksleider Jort Kelder sprak haar gespeeld streng toe: ‘Doet u dat vaker, mevrouw Weski, te laat komen?’ Waarop ze schertsend antwoordde: ‘Ja, ik laat mijn eerste termijn (spreekrecht voor de advocaat, red.) altijd vervliegen.’

Niet dat de advocate haar agenda slecht beheert. Integendeel: haar geheugen, ondersteund door een voortdurend benutte iPhone, kent geen zwarte gaten. Ze weet precies wanneer ze waar voor wie moet zijn. En waarom. Want ook Weski’s vooruitgesnelde imago blijkt in de praktijk waar: haar parate dossierkennis is fenomenaal.

Dus als ze op maandagochtend 8 november drie kwartier na het begin van de zitting de Haagse rechtszaal binnenkomt, neemt ze zonder haperingen de zaak over van een waarnemend collega. Het kantoor Weski Heinrici staat een vrouw bij die wordt verdacht van witwassen. De cliënt is net begonnen om vragen van de rechtbank te beantwoorden. De rechters willen weten hoe ze met haar inkomen kan rijden in een Audi A4 en een BMW X5. Hoe ze aan een waterscooter en een speedboot komt, en waarom ze keer op keer geld naar een bankkluis bracht. ‘Ik deed het allemaal voor hem,’ zegt de verdachte, terwijl ze naar haar vriend wijst die tegelijkertijd terechtstaat. ‘Ik wist niets van zijn zaken.’

Als Weski na binnenkomst het dossier op tafel heeft gelegd, schuift ze geruisloos naast de verdachte dame en fluistert haar iets in het oor. Daarna staat de strafpleiter op en zegt tegen de rechters: ‘Cliënt heeft het zo moeilijk dat ze geen antwoord meer wil geven. Haar verhaal heeft ze eerder al bij de rechter-commissaris verteld.’

In één adem door laat Weski de rechters weten dat ze na een uurtje weer zal moeten vertrekken: er wacht een zaak bij het aanpalende hof. Ze haalt half grappend, maar toch ook weer gemeend, haar schouders op: ‘U weet, meneer de voorzitter, wij worden geleefd.’ Haar kantoorgenote zal opnieuw de honneurs waarnemen.

Fraaie dictie

Een uur later snelt ze naar een bovengelegen verdieping in het Paleis van Justitie. Daar zit haar tweede cliënt van die dag al te wachten. Deze Kroaat is in hoger beroep tegen zijn eerdere veroordeling. Samen met zijn vermeende Nederlandse handlangers kreeg hij zes jaar voor cocaïne-import en marteling. De verdachten zouden kokend water hebben gegoten over de voeten van een machine-importeur, die volgens het Openbaar Ministerie op zijn beurt ook betrokken was bij het drugstransport.

Hoewel het een inhoudelijk en juridisch interessante zaak is – onderlinge vetes tussen de verdachten, tegenstrijdige verklaringen van opsporingsambtenaren, gedoe met technische opsporingsmiddelen – wordt het deze ochtend niet echt spannend. Tenminste niet in de rechtszaal, waar de partijen slechts steggelen over de procedures.

Maar na afloop, bij de broodjescorner, steken de raadslieden de koppen bij elkaar. Een van hen staat op het punt nieuw, ontlastend materiaal in handen te krijgen. Het gaat om heimelijke opnamen, waarbij het ‘slachtoffer’ – de man met de verbrande voeten – pocht over zijn vooraanstaande rol bij de drugstransporten.

‘Het kan de zaak absoluut keren,’ fluistert Weski. De advocaten bespreken de tactiek voor de volgende zitting, twee weken later. Dan zal Weski het woord nemen en de raadsheren verzoeken om de beelden te mogen tonen. Zij zal uitleggen dat de verdediging niet bekend wil maken hoe ze aan het materiaal komt en dat het hof dus de bron van de informatie niet kan horen. Ze zal pleiten dat het desondanks van wezenlijk belang is dat het materiaal aan het dossier wordt toegevoegd en ze zal daarbij de raadsheren wijzen op bestaande jurisprudentie.

Dat zal allemaal gebeuren op woensdag 24 november. En na afloop zal de bekende advocate verzuchten: ‘Ik dien nu eenmaal vaak de kolen uit het vuur te halen.’ Om daar meteen aan toe te voegen: ‘Ach, dat is een rol die me wel past.’

‘Kom ik de zittingszaal binnen, zegt de voorzitter: is mevrouw Weski al binnen? Zeg ik: meneer Weski staat voor u.’

Zo is het. Een positie in de coulissen heeft Inez Weski nooit geambieerd in ruim dertig jaar strafrechtervaring. En haar ster is nog immer rijzende. Ze boekte de afgelopen jaren successen als advocate van Guus Kouwenhoven (de Nederlandse zakenman die in hoger beroep werd vrijgesproken van oorlogsmisdaden in Liberia) en Heleen S. (de AIVD’ster die werd vrijgesproken van het schenden van het staatsgeheim). Lang daarvoor was haar verschijning al bekend. Haar met zwarte kohl omrande ogen, de buitenissige ringen en fraaie dictie springen er uit in de rechtszaal, en daarbuiten. Ze bepleit haar zaken net zo gemakkelijk voor de rechter als voor de televisiecamera.

Gevaarlijke sporten

Inez Weski is een gekende speler in de eredivisie van strafpleiters. Guy Weski (1981) kan erover meepraten. ‘Kom ik de zittingszaal binnen, zegt de voorzitter: is mevrouw Weski al binnen? Zeg ik: meneer Weski staat voor u.’

De jonge strafrechtadvocaat en ‘zoon van’ praat snel. Daarin lijkt hij meteen al niet op zijn moeder. Ook koestert junior in tegenstelling tot senior een grote liefde voor gevaarlijke sporten. Na werktijd is Guy een fanatiek snowboarder die zich het bedwingen van ‘the Seven Summits’ tot doel heeft gesteld: op elk continent afdalen van de hoogste berg. Hij heeft de Russische Elbrus, de Afrikaanse Kilimanjaro en de Zuid-Amerikaanse Aconcagua al van zijn lijstje kunnen schrappen.

Voor alle duidelijkheid: Guy is allereerst en voornamelijk een hardwerkende advocaat. ‘Dit jaar ben ik nog maar één week weggeweest.’ Soms zijn een paar dagen genoeg. Hij heeft tijd voor zijn sport omdat hij naar eigen zeggen ‘heel snel’ is. ‘Waar anderen twee uur nodig hebben, doe ik dat in een uur.’ Dat hij strafpleiter is geworden, was allesbehalve een opgelegd pandoer. Moeder Inez heeft hem niet gestuurd. ‘Ik wist niet wat ik wilde studeren en koos voor rechten omdat dat een brede studie is. Ik had er alle kanten mee op gekund.’ Dat het uiteindelijk strafrecht is geworden, is vanwege ‘de uitdaging’ en niet omdat hij zo gemakkelijk heeft kunnen aanschuiven op het kantoor aan de Westersingel.

Die keuze brengt hem op dezelfde werkvloer als zijn moeder. Het is woensdagochtend 10 november als Guy Weski in een strak maatpak, met das en suède schoenen op de Haagse rechtbank verschijnt. Hij schudt zijn cliënt de hand. De jongen heet Fouad M. en wordt verdacht van een overval op een Albert Heijn. Daarbij hebben hij en zijn collega-verdachte zeven medewerkers vastgebonden om er vervolgens met negenduizend euro vandoor te gaan. Tijdens de politieverhoren hebben de beide daders geen woord gezegd.

‘Het is de Weski-formule. Het is de manier waarop we de rechtbank aanspreken, de woorden die we gebruiken, de wijze waarop we een pleitnota opbouwen.’

Guy Weski’s cliënt was op het moment van aanhouding nog net minderjarig. Een week later is hij achttien jaar geworden. De officier van justitie heeft in het geval van Fouad geen boodschap aan de formele leeftijdsgrens en vindt jeugdrecht ‘een gepasseerd station’. Het grove geweld en het gebrek aan medeleven met de slachtoffers vragen volgens het OM om een forse straf: vier jaar detentie met een jaar voorwaardelijk.

De verdachte en zijn familie op de publieke tribune schrikken, maar Guy Weski heeft de hoge eis zien aankomen. In zijn pleidooi probeert hij de rechtbank er van te overtuigen dat in deze zaak wel degelijk het jeugdrecht moet worden toegepast en dat in het verleden veel lichtere straffen zijn gegeven voor zwaardere overvallen. De rechters zullen later uitspraak doen.

Hij ziet veel jonge verdachten als Fouad, vertelt Guy na afloop. Zijn jongste cliënt was twaalf. ‘Hij werd vrijgesproken. Hij heeft sindsdien nog wel wat kattekwaad uitgehaald, maar niets ernstigs.’ De jonge Weski heeft geen scrupules over wie hij bijstaat: in principe iedereen. ‘Het is net als met artsen. Die maken ook geen onderscheid en komen in aanraking met de gruwelijkste zaken. Ik sta voor het belang van een cliënt. Mijn zorg is dat hij weer naar huis kan.’

Impact

In haar werkkamer aan de Westersingel kijkt Miriam Weski (1952) naar haar neef en zegt: ‘Het is moeilijker voor hem. De buitenwacht kijkt kritischer. Hoe doet hij het? Doet hij het anders? Hij is toch de zoon van…’

En doet hij het anders? Nee, zegt Miriam. ‘Niet wezenlijk.’ Guy vult het verder zelf in: ‘Het is de Weski-formule. Het is de manier waarop we de rechtbank aanspreken, de woorden die we gebruiken, de wijze waarop we een pleitnota opbouwen.’

De Weski’s zijn voor de gelegenheid aangeschoven op de begane grond van hun uitvalsbasis. Inez is nog een paar minuten met een cliënt in bespreking. ‘Zo zien we elkaar nog eens,’ grapt Miriam. Zelden zitten ze gedrieën bij elkaar, dat laat de agenda niet toe. Ze willen spreken over hun vak, maar voor zus en zoon gelden dezelfde voorwaarden die Inez Weski stelt aan publiciteit: geen details over hun privéleven.

Met zus Miriam begon de ruim twee jaar jongere Inez in 1976 het kantoor. De verhoudingen waren vanaf het begin duidelijk, zegt Miriam, die zich als advocate in bestuursrecht en ambtenarenrecht heeft gespecialiseerd. ‘Inez is altijd het middelpunt. Als ze binnenkomt, is daar iemand. Ze neemt ook automatisch de leiding in een gezelschap. Mensen maken daar meestal geen bezwaar tegen.’

Inez Weski: ‘Ik krijg nooit kritiek van buitenaf. Men is meestal positief.’

Hoewel Miriam de luwte koestert, ondervindt ook zij af en toe de impact van haar achternaam. ‘Soms word ik bij zittingen agressief of juist angstig benaderd. Ik word dan geassocieerd met mijn zus. Je merkt dat mensen zich schrap zetten omdat ze niet weten wat ze van me kunnen verwachten.’

Inez komt binnen en vraagt: ‘Gaat het over mij? Dat ik zo erg ben? Hahaha!’ Zus en zoon leggen uit dat de naam Weski soms emoties oproept bij andere partijen binnen hun werk.

Inez: ‘Ik krijg nooit kritiek van buitenaf. Men is meestal positief. “Wat goed dat je dat zei,” hoor ik dan. Van rechters, van collega’s, van het publiek. Ik word nooit benaderd in termen als “maffiamaatje”. Kennelijk wordt het ons niet aangewreven dat we kritisch zijn en verdachten bijstaan.’

Miriam: ‘Ze zullen wel denken: als ik morgen een advocaat nodig heb, dan graag zo eentje. Die achter me staat en niet met alle winden meewaait.’

Stasipraktijken

De Weski’s zijn uiterst prudent over hun persoonlijk leven, maar hun kritiek is altijd onversneden. Het trio windt zich op over zaken als slappe rechters, afkalvende privacy en het controlefetisjisme van de overheid. Ze worden mies van het alomtegenwoordige cameratoezicht, preventief fouilleren en databases met vingerafdrukken van iedere Nederlander.

‘Stasipraktijken,’ zegt Guy, die het klimaat ‘repressief’ vindt. Inez heeft het over ‘de klassieke regelen der maffia’ die het landsbestuur hanteert. ‘Het is als een lid van de Sopranofamilie dat een restaurant binnenloopt en zegt: “Het is hier heel gevaarlijk. Voor u er erg in hebt kan uw zaak in de hens raken, maar ik kan u beschermen.” De overheid gedraagt zich net zo. Eerst wordt het land angst aangepraat. Ze roept: “Er ligt onder uw aller bed een draak!” Waar dan? “Ja, u ziet hem niet, maar hij is er wel.” En dan zeggen ze: “Maar u kunt het afkopen.” Hoe? “Door het inleveren van uw gehele vrijheid.” Dat is heel faustiaans.’

Miriam, die als bestuursrechtadvocate vaak de degens kruist met overheidsorganisaties, ziet hoe in nieuwe regelgeving gestolde onvrede zich vanuit Rotterdam over het land verspreidt. ‘Het zijn de haviken die nu de regels maken. Ivo Opstelten (minister van Veiligheid en Justitie, voormalig burgemeester van Rotterdam, red.) is daar een representant van. Burgemeester Dikkerdak met zijn fijne, geruststellende stem. Ik schaam me voor al die preventieve maatregelen die nu worden genomen. Dat is hier in Rotterdam begonnen. Ik weet niet waarom. Rotterdam is geen stad met bovenmatige problemen. Je kunt hier echt gewoon over straat lopen.’

Hippe buurt

Ze heeft het ons laten zien, een week eerder. Miriam ging op werkbezoek bij cliënten in de wijk het Oude Noorden. De gemeente heeft grootse plannen met het gebied dat moet veranderen in een hippe buurt. De gedaantewisseling is al in gang gezet: naast bruine volkskroegen en schimmige belwinkels verschijnen modieuze cappuccinobars, traiteurs en galeries.

‘Je ziet wat er aan de hand is,’ zei Miriam. ‘Ik heb er niets tegen dat de stad wordt verfraaid. Maar ik vind het verschrikkelijk dat ze mensen, onder wie cliënten, op oneigenlijke gronden deze wijk uit proberen te jagen.’ Het gaat onder meer om een Turks café waarvan de drankvergunning naar het zich laat aanzien voorgoed is ingetrokken wegens ‘slecht levensgedrag’. Toen Miriam het etablissement binnenliep, deed de eigenaar zijn verhaal. ‘Ik heb helemaal geen strafblad, maar de politie heeft binnen een dealer aangehouden. Ik had de man moeten weigeren, zegt de gemeente, maar hoe kan ik zien of iemand een dealer is?’

Miriam vermoedt dat de gemeente de drankvergunning gebruikt om haar onwelgevallige horeca uit te roken. ‘Alleen is het lastig te bewijzen dat overheidsdiensten en woningcorporaties samenspannen om de café-eigenaar weg te pesten.’ Ze neemt het de ambtenaren kwalijk dat deze geen open kaart spelen ten opzichte van haar cliënt. ‘Dan kan hij zijn zaak misschien aanpassen, een extra verfje geven. Of misschien zijn er andere afspraken te maken. Maar zoals het nu gebeurt is het oneerlijk.’

Een andere cliënt van haar, eigenaar van een typisch Rotterdams café, lijkt hetzelfde lot te treffen. Ook daar verdwijnt de drankvergunning omdat er drugs zouden worden verhandeld. Miriam: ‘Sancties of boetes zoals die in het bestuursrecht worden opgelegd, lijken minder erg dan een gevangenisstraf. Dat is nog maar de vraag. Wat moeten die mensen gaan doen? Hun zaak wordt zo kapotgemaakt. En hun zaak is hun leven. Met die aanduiding “slecht levensgedrag” kunnen ze ook niet elders in de horeca werken. Alles ligt dus aan diggelen.’ De advocate maakt de vergelijking met een ontwikkelingsland. ‘We spreken er schande van als een land als India met behulp van bulldozers een sloppenwijk sloopt. Maar onze beschaafde maatregelen zorgen voor eenzelfde effect. Officieel kunnen burgers bezwaar aantekenen tegen een sanctie of een boete. Maar de regelgeving is inmiddels zo dichtgetimmerd dat de burger machteloos staat.’

Het aantal bestuursrechtelijke zaken neemt toe volgens Miriam. ‘Dat komt omdat de overheid steeds meer regels maakt. Burgers kunnen er zonder deskundige hulp geen wijs uit worden. In procedures tegen instellingen en gemeenten hebben ze juridische bijstand nodig. Maar de weg naar het gelijk van de burger is lang. En de tegenstander, de overheid, lijkt over eindeloze budgetten te kunnen beschikken. Ze zoekt de grenzen van de wet op, gaat er vervolgens overheen en kijkt dan hoever je kunt gaan.’

In het verzet

Terug in de werkkamer aan de Westersingel. De klaterende lach van Inez Weski is zelden ver weg. Vaak is het de ontlading die volgt nadat ze een serieuze zaak heeft benoemd. ‘Je bent als advocaat vaak de laatste strohalm. Daar wordt nu ook aan getornd. Aan het geheimhoudersrecht, aan de rechten van de verdachte. Het keurslijf waarin de advocaat zich mag begeven wordt aangesnoerd. Men roept op tot onafhankelijk toezicht. Ineens komen er allerlei regels waar we aan moeten voldoen. Straks sta je buiten in de regen, durf dan nog maar eens iemand te verdedigen. Misschien krijgen we staatsadvocaten, net als in sommige andere landen. Of ik dan mijn toga aan de wilgen hang? Ik vermoed dat ik dan niet meer leef. Hahaha! Nee, dat zou ik niet doen, dan zou ik nog eerder een soort ondergrondse advocaat worden.’

Miriam: ‘Ja, dan duiken we onder.’

Inez: ‘Of gaan in het verzet!’

Miriam: ‘Ja, daar heb ik ook over gedacht. Zou er dan verzet ontstaan?’

Nog zorgwekkender dan de precaire positie van de advocaat is die van de rechter, menen de Weski’s. ‘De rechter ligt onder vuur, het bolwerk van onafhankelijkheid, van bescherming tegen de overheid. Je ziet het aan de limitering van straffen, de herinrichting van wetboeken zodanig dat de marges voor de rechter heel klein worden, aan de manier waarop de politiek de rechterlijke macht intimideert.’

Miriam: ‘De rechter heeft steeds minder macht om iets voor de burger te betekenen. En lukt het wel, dan worden regels snel weer aangepast, zodat de burger opnieuw het nakijken heeft. Het gaat de overheid alleen maar om het doel, tegen welke prijs dat doel wordt bereikt doet er niet toe.’

Inez: ‘Ze staan achter elke deur.’

Miriam: ‘De overheid is zelf die draak, dat veelkoppige monster onder het bed.’

Typisch Rotterdams

Zouden ze als bekende Rotterdammers, burgers met aanzien, zelf niet de politiek in moeten? Miriam: ‘Ik zou best burgemeester van deze stad willen zijn. Maar ja, ze vragen me niet!’

Guy: ‘Je moet wel van de overheid houden. Ik zie mezelf niet in zo’n enorm apparaat functioneren.’

Inez: ‘We zijn argwanend tegenover alles. Niet alleen de overheid.’

Guy: ‘Ik noem het kritisch. Ik neem niets zonder meer aan.’

Miriam: ‘Kritisch op alles wat met macht heeft te maken. Ons leidmotief kregen we al toen we studeerden. We werden in de jaren zeventig opgeleid aan de Erasmus Universiteit tot ZKK-jurist. Zelfstandig, Kritisch, Kreatief.’ Hard lachend: ‘Met een K natuurlijk.’

Inez: ‘Docenten namen de macht van de ambtenaren als voorbeeld.’

Guy, die in Amsterdam studeerde: ‘Nu wordt er tijdens de studie helemaal niet meer gezegd dat je je kritisch moet opstellen.’

Inez: ‘Het was typisch jaren zeventig, en typisch Rotterdams.’

Miriam: ‘En uitgerekend van hier, vanuit Rotterdam, komen al die vreselijke wetten.’

Guy: ‘Waar ik me aan stoor is dat mensen zich zo negatief uitlaten over rechters. Het idee dat je in Nederland een taakstraf krijgt voor een moord. Dat rechters steevast tegen een dader zeggen: “Dat mag u niet meer doen, meneer, maar gaat u maar vrolijk naar huis.” Door dat vertekende beeld wordt haat gecreëerd tegen de rechterlijke macht.’

Inez: ‘En het wordt gevoed door sommige politici.’

Guy: ‘Wilders, maar ook andere partijen die dat te pas en te onpas roepen.’

Inez: ‘Alsof rechters taartjes uitdelen op de zitting! Het weerspreekt de werkelijkheid. Cliënten krijgen er ook een verkeerd beeld door. Die denken dat ze gemakkelijk wegkomen met zaken, terwijl er in Nederland steeds zwaarder wordt gestraft.’

Miriam: ‘Rechters die nog wel kritisch en onafhankelijk zijn, durven niet meer. Neem dat geval in Middelburg, waarbij een verdachte was geschorst die vervolgens zijn vrouw en kind afslachtte. Vreselijk natuurlijk. Maar het is net als een machinist die iemand doodrijdt; je kunt het niet altijd voorkomen.’

Guy: ‘En als het een keer misgaat, bijvoorbeeld met een tbs’er, dan wil de politiek meteen alle verloven intrekken.’

Miriam: ‘Het is voor de nabestaanden van de slachtoffers natuurlijk een persoonlijk drama. Dus het is ook een lastig dilemma. Soms krijgen we iemand vrij… of, nou ja, jullie dan (kijkt vragend naar Guy en Inez), die wellicht schuldig is…’

‘We zijn nooit bang. En we hebben toch heel wat meegemaakt.’

Inez, met daverende lach: ‘Ik krijg alleen onschuldigen vrij!’

Miriam: ‘Het is werk dat niet iedereen je in dank afneemt.’

Inez: ‘Ten aanzien van de rechterlijke macht en überhaupt ten aanzien van het functioneren van het recht zijn heel veel misstanden. Die misstanden worden trouwens deels veroorzaakt door disfunctionerende rechters die veel te lang kunnen blijven zitten. Datzelfde geldt voor het Openbaar Ministerie. En dat gaat ten koste van de goeden onder hen. Dat is misschien niet wezenlijk anders dan pakweg vijftien jaar geleden, maar het wordt wel uitvergroot. Er staat veel meer druk op de mensen, er is veel meer strafrecht gekomen. Er zijn meer regels, minder geld, men moet meer zaken doen en de straffen zijn verdubbeld. Dat brengt rechters en officieren van justitie zo langzamerhand in een onmogelijke positie.’

Inez pleit voor een terughoudende opstelling van de rechter. Ze gruwt van de openlijke discussies die magistraten onlangs voerden over de wrakingsbeslissing in het proces-Wilders. ‘Dat de Raad zich in het publieke debat mengt! (Diederik Aben, advocaat-generaal bij de Hoge Raad, schreef een kritisch stuk over de beslissing van de wrakingskamer, red.) De rechter moet een zekere mystiek om zich heen hebben. Hij moet juist niet aanraakbaar zijn. Hij moet onafhankelijk kunnen blijven. Hij moet in rust kunnen werken. Anders kan ik ook wel door de buurman worden berecht.’

Miriam: ‘Hij moet geen naam en geen raam hebben.’

Inez: ‘Wel een raam, maar eentje waardoor je alleen naar buiten kunt kijken.’

Paranoïde types

Guy heeft al een tijdje niets gezegd. Hij kijkt van zijn moeder naar zijn tante, en weer terug. Schrikt hij van zoveel somberheid? De zussen Weski lachen hard en nemen opnieuw het woord.

Miriam: ‘Nou, we zijn niet somber hoor.’

Inez: ‘En Guy trekt zich er niets van aan. Je hebt geen idee hoe hij de dag doorraast. Het is hop! hop! hop! de trap op. Hij rent alleen maar. Hahaha!’

Guy, onverstoorbaar: ‘Nee, ik ben het vertrouwen niet kwijt, ik voel me geen Don Quichot.’

Soms werken ze zij aan zij, zoals in de zaak van Guus Kouwenhoven. De Nederlandse ondernemer werd verdacht van oorlogsmisdaden en van wapenleveranties aan het leger van de Liberiaanse dictator Charles Taylor. De rechtbank veroordeelde hem in 2006 tot acht jaar gevangenis. In hoger beroep werd Kouwenhoven vrijgesproken. Tijdens de zittingen van het Haagse hof maakte Inez Weski gehakt van het strafonderzoek tegen haar cliënt. Ze had grondig onderzoek gedaan naar de bewijsmiddelen en getuigen en haalde die een voor een onderuit.

Miriam: ‘We waren allemaal bij de zaak-Kouwenhoven betrokken. Vooral omdat tegelijkertijd de gehele wereld moest worden rondgereisd.’

Guy: ‘Ik ben er zelfs voor naar Hongkong gereisd.’

Miriam: ‘En ik naar Manilla. Daar lag een schip dat we moesten bekijken en waarvan we het logboek moesten hebben.’

Inez: ‘Ja! Dat was toch zo’n rampvlucht? Eerst in een vliegtuig, toen in een helikopter, daarna in een bootje en ten slotte op dat schip.’

Miriam: ‘En dat allemaal voor de waarheidsvinding.’

Inez: ‘We gaan net zo lang door tot we het vinden. Je hebt als verdediging natuurlijk heel weinig mogelijkheden. In Amerika kun je zelf dagvaarden, kun je getuigen horen. Je kunt er privédetectives inzetten en mag gaan kijken op de plaats delict. Nou, moet je hier proberen. Ik denk dat je wordt weggeschoten! In Nederland stort het Openbaar Ministerie alles op een grote hoop. Daarna zet ze er een ladder tegenaan en plaatst je cliënt op de hoogste tree. De piek in de kerstboom. Probeer je daar maar eens aan te ontworstelen.’

Dan stokt haar betoog en kijkt ze naar haar zoon Guy. Schaterlachend: ‘Maar hij heeft er toch nog wel zin in.’

De jongste Weski staat op. Hij moet snel naar Amsterdam, voor een etentje. Binnenkort kan hij die tocht maken in zijn nieuwe auto. Guy: ‘Nee, geen Porsche. Ik krijg vrijdag een nieuwe fourwheeldrive. Een SUV’tje.’

Miriam: ‘Voor zijn snowboardactiviteiten.’

Guy: ‘Jep. Dan kan ik snel op en neer.’

Miriam: ‘Ik rijd een Toyota Prius. Een bewuste, groene keuze.’

Inez: ‘Ik doe de Porsche de deur uit en stap ook over op een SUV, een Mercedes.’

Miriam: ‘Je moet een chauffeur nemen! Zo’n type Eric Lucassen, tevens bodyguard. Met zo’n klein V’tje op zijn borst en een oortje.’

Inez: ‘Niet nodig. We zijn nooit bang. En we hebben toch heel wat meegemaakt.’

Miriam: ‘Je krijgt heel soms wel eens paranoïde types vanaf de straat naar binnen die niet meer weg willen. Ze willen altijd Inez spreken.’

Inez: ‘Maar gelukkig ben ik er nooit. Haha-ha!’

Opnieuw relevant, want

Gerelateerd