‘Artsen zonder Grenzen komt uit de kast,’ twitterde auteur Linda Polman deze week opgetogen. ‘Nu de rest nog. World Food Programme, Oxfam, Save the Children, laat de waarheid maar naar buiten komen.’ Polman heeft reden tot enig triomfalisme. In haar wereldwijd bejubelde De crisiskaravaan uitte ze messcherpe kritiek op hulporganisaties die veel verborgen houden als het gaat om pijnlijke deals met warlords, dictators en andere slechteriken. In ruil voor toegang tot hongerenden en gewonden betalen organisaties vaak oorlogsbelasting of smeergeld, waarmee ze conflicten mede in stand houden. En juist over deze ‘smerige compromissen’ geeft Artsen zonder Grenzen nu zonder terughoudendheid openheid van zaken. Dat is in de organisatie te prijzen. Maar wat nu? Een belangrijke volgende stap zou moeten zijn dat organisaties met elkaar transparante afspraken maken over hoe ze omgaan met de harde realiteit in oorlogsgebieden om zich niet langer tegen elkaar uit te laten spelen. En meer openheid...