Wat kun je nu in ’s hemelsnaam kwijt in 140 tekens? Wat is het voor idiotie om onbekenden te willen vertellen over het beleg op je boterham of de kleur van je onderbroek? Twitter, dat is toch niet meer dan een kakofonie van kwetterende kwakers, een praatgroep voor mislukte schrijvers en dwangmatige aandachtstrekkers? Laat ze een leven krijgen, een psychiater zoeken desnoods. Maar alsjeblieft, laat ze die onzin voor zich houden!

Kijk, dergelijke kritiek is dus zó 2008. Sinds ongeveer een jaar is het bon ton om Twitter bloedserieus te nemen. Wie een beetje wil kunnen meepraten, heeft zich ten minste één keer hardop afgevraagd hoelang het nog gaat duren voordat de microbloggingdienst Google en Facebook van hun troon zal stoten. En of Barack Obama zonder al het getwitter van zijn campagneteam wel tot president zou zijn verkozen.

Uitvoerig Amerikaans onderzoek van The Global Language Monitor naar het woordgebruik in digitale en papieren media wijst uit dat ‘Twitter’ het populairste...