Singer-songwriter Steve Earle

Het is waarschijnlijk de enige levenslange vriendschap die ooit uit ‘heckling’ is voortgekomen. Steve Earle was zeventien jaar en trad in zijn eentje met een gitaar op in The Old Quarter, een koffiehuis in Houston. Er waren niet meer dan een man of zes, maar een van hen was Townes van Zandt. Dé Townes van Zandt. Steve kende zijn songs, en de verhalen die ze over hem vertelden. Dat zijn optredens gekenmerkt werden door een ongekende intensiteit, en dat hij leefde alsof er geen morgen bestond. Maar deze avond zat hij, eerlijk gezegd, tussen de liedjes maar een beetje hinderlijk te schreeuwen.

De oudere, gedistingeerde songschrijver riep steeds luidkeels om de ‘Wabash Cannonball’. Een nummer dat Earle niet kende, wat hij na een aantal keer onderbroken te zijn beschroomd en geïrriteerd toegaf. Van Zandt snoefde: ‘Dat noemt zich een fucking folkzanger, en kent niet eens de Wabash Cannonball.’ Waarop de jongen, nu roodaangelopen en boos, losbarstte in een...