Lees de volgende zin: ‘Ik kan niet geloven dat ik zelfmoord heb gepleegd omdat er nog niets is gebeurd.’

Fictie? Nee. Het is een van de laatste zinnen uit de dagboeken van kunstenaar Keith Vaughan. Na een overdosis medicijnen (hij was al terminaal ziek) schrijft hij door tot de tekst onleesbaar wordt en de inktlijn wegvalt. De andere zinnen ga ik niet verklappen, want het is absoluut hoognodig dat u de dagboeken zelf leest. Om de aforismen, het dagelijks leven in de oorlog, de gedachten over kunst en het leven, de liefde (voor mannen) en om zomaar zinnen als: ‘De zon was verdwenen en op de horizon lag een druppel opgedroogd bloed.’

Keith Vaughan, ‘Dagboek 1939-1977’, vertaald door Harry Oltheten. Uitgeverij Vorroux, € 29,90, 420 p. Hiernaast: Zelfportret uit 1950