‘Een schrijver zonder vijanden is geen schrijver, een schrijver zonder helden is een leugenaar’, schrijft Tom Lanoye in zijn nieuwe boek. Zijn vijanden krijgen hun vet, zijn helden de lauwerkransen in deze scherpgepunte essays.

Het kan bij Tom Lanoye nooit zonder een beetje verwarring te stichten. Zijn nieuwe boek met essays en beschouwingen Revue Lanoye heeft als ondertitel Filippica (polemische replieken). Maar polemisch is maar een gedeelte van de stukken. De elegisch-bewonderende terugblikken op overleden schrijvers en vrienden, zoals de sportjournalist Jan Wauters en de schrijvers Louis Paul Boon, Jef Geeraerts en Gerrit Komrij hebben een substantieel aandeel in het boek. Lanoye kan niet eenduidig zijn, hij kan zich niet beperken tot polemieken. Hij heeft een orkest aan emoties, ideeën en opvattingen in zich. Dat zorgt voor de karakteristieke afwisseling in het boek: hoog opgevoerde schatplichtige bewondering gevolgd door snijdende analyses, bijvoorbeeld van het Vlaamse...