In memoriam / Levon Helm

Het was een waar spektakel om hem aan het werk te zien in de legendarische groep The Band. De spieren in zijn nek stonden strak gespannen. Zijn rood bebaarde gezicht was schuin omhoog gericht, naar een microfoon die het zwaar te verduren had. Met woeste grimassen duwde Levon Helm de woorden zijn mond uit, altijd gekruid met het moddervette zuidelijke accent dat hij erfde uit Turkey Scratch, Arkansas. I pulled into Nazareth, feelin’ ’bout half past dead.

De rest van zijn lichaam leek ondertussen een geheel eigen logica te volgen. Het bovenlijf hing soepel gebogen over het drumstel, dat hij wild en tegelijkertijd wonderlijk economisch bespeelde. Vanaf de drumkruk, volgens Helm ‘the best seat in the house’, omdat je van daaruit niet alleen zicht had op het publiek, maar ook op alle muzikanten, duwde hij elke groep vooruit.

‘Levon Helm is de enige drummer die je aan het huilen kan maken,’ schreef Rolling Stone ooit. Volgens datzelfde blad behoorde...