Profiel Tom Lanoye

‘Zeg maar: waarover moet ik beginnen te praten?’ Hij heeft het nog niet gezegd of Tom Lanoye is hup, toch weer opgestaan om naar de computer te lopen. Tegelijk schiet hem een nieuw onderwerp te binnen. ‘De roman heeft afgedaan als centraal literair vehikel,’ klinkt het, ‘dat idee is al lang achterhaald.’ Klik, weg e-mail, andere stoel. Volgt een lofzang op de tv-series West Wing, The Sopranos en Six Feet Under. ‘Die gasten schrijven geweldig, dat is pas karakterontwikkeling!’

Hij steekt een bescheiden betoog af, het komt erop neer dat in die nieuwe series actie en plot naar de achtergrond verdwijnen en alles, als in de klassieke tragedie, om het drama draait. ‘Om de emoties.’

‘Je moet af en toe ook een vraag ertussen gooien, als je wil hè,’ perst hij er tussen zijn volzinnen uit, ‘ik ratel anders zo door.’ Maar voor een vraag gesteld is, gaat het van: ‘Waar zal ik nu over praten? Wil je foto’s zien van vroeger?’ Hij kijkt me aan, elleboog op tafel, de borst...