Seneca meende dat het rijk te groot was om rechtstreeks te beïnvloeden. Die mammoettanker krijgt een individu niet uit zijn koers. Maar in tegenstelling tot de communitarist Epicurus zette hij in op individuen die zich staande kunnen houden ongeacht wat er vanuit de buitenwereld op hen afstuift. Allerlei gebeurtenissen in de buitenwereld – banen die je niet krijgt, beledigingen die naar je hoofd geslingerd worden, banen die je wel krijgt, complimenten – maken emoties los, vaak zo heftig dat je de greep op de gebeur-tenissen verliest. Je bent niet wijs als je dat laat gebeuren. Het ideaal van apatheia bete-kent precies dat je niet van je sokken gaat door zaken die je zelf niet hebt gepland.

Maar nu de speciale aanpak van Seneca. Als er plotseling boven je een donderslag dendert, dan trek je onwillekeurig je hoofd in. Niets tegen te doen. Zo is het ook met beledigingen of het verlies van een geliefde. De stoïcijn – die wij allemaal kunnen zijn – probeert die emoties te voorkomen...