Ruim een maand is Jolande Sap nu fractievoorzitter van GroenLinks, en meteen al wordt haar leiderschap danig op de proef gesteld. In het Kamerdebat deze week over de politietrainingsmissie naar Afghanistan staat ze voor een dubbel zware opgave. Binnen haar partij klinkt groeiend protest tegen de missie, terwijl GroenLinks er vorig jaar in een motie zélf om heeft gevraagd. Hoe kan Sap de pacifistische vleugel van haar partij tegemoet komen, zonder haar politieke geloofwaardigheid te verliezen?

Het gemor in de partij klinkt nu al bijna luider dan Saps voorganger Femke Halsema de afgelopen twaalf jaar als partijleider op enig moment heeft meegemaakt. Halsema stond er ook om bekend dat ze met strakke hand over GroenLinks regeerde. Het was een vast patroon. Voorafgaande aan vrijwel ieder partijcongres klonk er de afgelopen jaren wel gemopper over Femke’s links-liberale koers. Maar de enigen die zich écht durfden te roeren waren ouderwets-linkse activisten rond (inmiddels oud-)...