Sander Donkers, onze favoriete MAMIL (onze favoriete wattes?) fietste de Elfstedentocht. Het woei venijnig, en statistisch gezien passeerde hij honderden klimaatontkenners en homeopathische verdunners. En toch: iedereen was van de wereld, en de wereld was van iedereen.

Vooraf had ik nog overwogen om opzettelijk iets te breken of een pan verrotte schaaldieren leeg te lepelen, maar uiteindelijk fietste ik vorige maand toch echt de Elfstedentocht. Samen met mijn akelig fitte schoonvader, vijfenzeventig jaar geleden geboren in het Friese Kollumerzwaag, 234 kilometer door een vlak en grotendeels poeplelijk landschap, waar het ook nog eens venijnig woei.

Wat de absolute hel had geleken, werd een paradijselijke dag. De Tocht der Tochten bleek niet de zoveelste race voor wannabe-Marco Pantani’s met geschoren beentjes, maar een waar volksfeest. Vanaf de vroege ochtend hadden alle Friezen die niet fietsten zich met een krat bier in hun voortuin geposteerd om ons vooruit te joelen. Lokale...