<div class="wpg-element paragraph">
01-12-2007 Door Hassnae Bouazza
Salman Rushdie nam tijdens het Crossing Border Festival afstand van iedereen die de eigen cultuur zuiver wil houden. ‘Ik voel me bijvoorbeeld beledigd door Dan Brown, maar hij hoeft van mij niet dood. Hij mag zelfs blijven schrijven van me.’
‘Als mensen beginnen over het zuiver houden van de cultuur; zuiveren, schoonmaken, dan wordt het gevaarlijk. Kijk maar naar de recente geschiedenis in Europa en de etnische zuiveringen. Ik ben tegen schoonmaakmiddel en vóór vuil.’
Aldus sprak Rushdie. De auteur die de status heeft verworven van een rockster was op Crossing Border en werd daar geïnterviewd. Rushdie was in vorm en gaf het zeer gemixte publiek waar voor zijn geld: anekdotes over zijn jeugd en acteerervaringen, Macchiavelli, het oude Venetië en zijn Arabische invloeden, zijn ballingschap uit India. Het kwam allemaal (en nog veel meer) aan bod, gelardeerd met veel humor. Hier was niet slechts een auteur aan het woord, maar een showman, een entertainer. 
Mijn relatie met Rushdie voert terug naar het Boekenbal van 2001. Daar, te midden van het drammende publiek, riep hij me tot zich om samen te dansen. Ik veinsde dat ik het doodnormaal vond, en danste tot zijn beeldschone vrouw hem weer opeiste. Dagen erna zweefde ik nog; jarenlang vertelde ik het aan een ieder die het maar horen wilde, en toen opeens diende ons weerzien zich dan aan. En zo gebeurde het dat ik aan mocht schuiven bij het diner ter ere van Rushdie later die dag. 
Mijn tafelgenoten waren onder anderen rocklegende Patti Smith, de Amerikaans-Palestijnse schrijfster Susan Abulhawa en schrijver Abdelkader Benali. De grootste vraag die ons bezighield was: speelt er iets tussen Salman en de Britse schrijfster Priya Basil? Patti Smith ging op onderzoek uit en wist ons te melden dat Priya samen met haar geliefde was. Salman trok zich daar niks van aan, want als een tienjarig jongetje zo opgewonden fladderde hij rond de jonge schrijfster naast wie hij de hele avond glunderend zat. Een schuchtere poging mijnerzijds om weer eens herinneringen op te halen, faalde jammerlijk en ik droop af met het excuus dat het gesprek te intellectueel voor me was. ‘Als het te intellectueel is, dan is het saai,’ troostte Patti me, en zo is het maar net.
Eerder op de dag, tijdens het interview, nam Rushdie duidelijk afstand van alle zeloten die de eigen cultuur zuiver willen houden en tegen vreemde invloeden zijn. Een welkome uitspraak van de man die door velen wordt gezien als een held in hun strijd tegen de invloed van met name Arabisch-islamitische invloeden. ‘Geen enkele cultuur is ooit van vreemde smetten vrij gebleven,’ zo verzekerde hij. 
Hoe zit het dan met de toon van het debat? Mag alles gezegd worden of moeten we rekening houden met wat we zeggen en vooral hoe? ‘Val ideeën keihard aan, maar blijf beleefd tegen de mensen die ze hebben. Daarbij moeten mensen leren om te gaan met beledigingen. Ik voel me bijvoorbeeld beledigd door Dan Brown, maar hij hoeft van mij niet dood, hij mag zelfs blijven schrijven van me.’ Je blijft lachen met Rushdie. 
Zelf beleefdheid opbrengen jegens de andere gasten aan het diner viel hem toch iets zwaarder. Slechts een klein aantal mocht zich in zijn aandacht hullen, de rest moest zich tevreden stellen met zijn glorieuze aanwezigheid en een slappe handdruk. Nee, dan Patti Smith, zij nam de moeite met iedereen een praatje te maken en vond het primadonnagedrag van de rockster maar niks. Over het enthousiasme van de kok was ze meer te spreken. Hij mocht, nadat hij het menu had voorgelezen, haar warme applaus in ontvangst nemen. Aan het einde van de avond vroeg ze aan Benali om de volgende festivaldag een spacecake voor haar mee te nemen uit Amsterdam. Kijk, dát is pas rock and roll!
</div>

Gerelateerd