In de regel zijn het vooral oud-politici die het wagen met stevige kritiek te komen op de cultuur in hun eigen partij. De mooiste voorbeelden van de laatste jaren: Sharon Gesthuizen van de SP die na haar vertrek uit de politiek haar beklag deed over het ‘meedogenloze’ bewind van partijpatriarch Jan Marijnissen waardoor zij zich jarenlang ‘onveilig’ had gevoeld, en Ybeltje Berckmoes van de VVD die na haar mislukte Kamerlidmaatschap onder de schitterende titel ‘Voorlichting loopt met u mee tot aan het ravijn’ uit de doeken deed hoe de fractie systematisch werd geknecht door de fractieleiding en de voorlichters, en hoe ze zelf regelmatig vele uren Netflixend doorbracht in het Kamergebouw omdat ze niets te doen had – waarbij één vraag onbeantwoord bleef: hoe is het mogelijk dat mensen als Ybeltje überhaupt als stemvee in de Kamer belanden?