Uit het weblog

Toen ik hoorde dat Relus ter Beek was overleden, moest ik denken aan de laatste keer dat ik hem sprak, zes jaar geleden. Met een collega was ik een verhaal aan het voorbereiden over de moeizame relatie tussen politiek en krijgsmacht. Als PvdA-minister van Defensie was Ter Beek medeverantwoordelijk voor het besluit Nederlandse troepen met een gebrekkig mandaat naar Srebrenica te sturen: alle reden voor een paar kritische vragen.

Tijdens het gesprek in Assen gedroeg Ter Beek, toen al enige jaren commissaris van de koningin, zich zo onuitstaanbaar regentesk tegenover zijn perschef en de koffiejuffrouw (‘Zeg maar wat je hebben wilt, daar zijn ze voor’), dat ik er geen enkele moeite mee had hem in het stuk neer te zetten als een bangige bewindspersoon die met zich had laten sollen.

In het artikel brachten we in herinnering hoe Ter Beek als kersverse minister aan een staalkabel van het ene naar het andere marineschip werd overgezet: minutenlang lieten de matrozen de...