Het gaat goed met R.E.M. de laatste cd accelerate is in één ruk opgenomen, met harde afspraken vooraf. zanger michael Stipe, die zegt de muziek nog steeds als fan te benaderen, vraagt zich wel af hoe je in deze razende tijd een band zou moeten beginnen.

Op de stembanden van Michael Stipe lijkt al het leed van de wereld te rusten. Dat weten we al sinds, pakweg, 1980. Vrijwel altijd klinkt de zanger zoals hij kijkt; ernstig en serieus, op een ingehouden, ietwat verontrustende manier. Alsof de emoties ergens diep binnenin hem hevig borrelen. Alsof hij iets weet wat wij niet weten. Mooi kun je zijn stem niet noemen. Wel uiterst indringend, en simpelweg uniek. Welk obscuur demo’tje je ook opdiept uit het omvangrijke repertoire van R.E.M., na een halve lettergreep weet je genoeg. Naast het gerinkel van Peter Bucks Rickenbacker-gitaar is Stipes stemgeluid het unique selling point van de groep. Everybody hurts, maar Michael Stipe lijdt altijd nog net ietsje meer.

Je zou er op dus...