Wie het over leven en werk van de Duitse schilder Max Beckmann heeft, zal al gauw de naam van zijn vrouw tegenkomen: Quappi. De naam ‘Quappi’ maakt het volstrekt onmogelijk dat daar een nors, ontoegankelijk iemand achter zit. Hij staat voor lachen, plezier en frivoliteit. Of daar in werkelijkheid ook in die mate sprake van is geweest weet ik niet, maar de foto’s en schilderijen waar ze op staat spreken het niet tegen. Zeker is dat Quappi een beminnelijke verschijning was. De norse Beckmann werd er minder ontoegankelijk door. In gebruik kon Beckmann overigens heel gezeglijk zijn, maar in eerste instantie was het, net als zijn werk, een en al weerbarstigheid. In Beckmann moet je groeien. Rauw en grof, dat is de eerste indruk van zijn werk, maar die verandert zodra je begint te zien dat elke penseelstreek allerminst met een grove intentie is gezet. Wanneer hij Quappi (die eigenlijk Mathilde heette) met zijn zware streken schildert zorgt hij dat haar charme er doorheen blijft...