Dat gat in haar sok, ach, dat heeft de ex-president van de Wereldbank tegenwoordig ook. En die gast op haar T-shirt, Keith Richards, is vandaag de dag niet meer de belichaming van rock-’n-roll, maar de piratenpapa van Johnny Depp. Maar die harige kuiten, dat zou anno 2007 een statement van jewelste zijn. Gilette Venus, eat your heart out!
Toch was dat vast niet de bedoeling, noch van Patti Smith zelf, noch van fotograaf en jeugdvriend Frank Stefanko. Blader door diens boek Patti Smith – American Artist (Insight Editions, 2007) en al wat blijft hangen is de allesdoorborende blik van de jonge kunstenares. Nieuwsgierige en eigenwijze ogen, hongerig naar alles wat nog moest komen. Het was 1974, kort voordat haar debuut Horses verscheen, lang voordat men haar zou kronen met bijnamen als ‘punk rock’s poet laureate’ of ‘hogepriesteres van de punk’.
Haar honger naar muziek, poëzie en kunst is niet altijd overeind gebleven, deels vanwege de dood, die stevig huishield in haar directe omgeving. Maar in het jaar dat ze zestig werd, is Patti Smith plotseling weer alomtegenwoordig. In oktober vorig jaar was ze, vanzelfsprekend bijna, de laatste artiest die het podium van CBGB’s betrad – het epicentrum van de New Yorkse underground in de jaren zeventig. Ze gaf een ruim drieënhalf uur durende show, en deed vervolgens zelf het licht uit in de legendarische punkclub. In maart van dit jaar kreeg ze een plek in de Rock and Roll Hall of Fame. En vorige maand verscheen Twelve, een cd met songs van artiesten die haar in die ruim drie decen nia hebben geïnspireerd. Zondag 10 juni treedt Patti Smith op in Paradiso, Amsterdam.

Gerelateerd