Steeds vaker worden tekeningen als een apart genre beschouwd, ook al gaat het om schetsen of voorstudies. Dat is te zien op twee tentoonstellingen in het Rijksmuseum uit de zeventiende en achttiende eeuw. Over de charme van krabbels, schetsen en compleet uitgewerkte tekeningen.

De uitdrukking op het gezicht van de Lucretia met bloed op haar hemd op de tentoonstelling Late Rembrandt in het Rijksmuseum was zo intens wanhopig dat ik me afvroeg of andere schilders hem nog konden overtreffen. Er zijn veel Lucretia’s. De vrouw die zich na verkracht te zijn zelf in het hart steekt is geschilderd door Rubens, Titiaan, Cranach, Artemisia, Scorel, Parmigianino en nog tientallen anderen. Geen van hen kan haar alleen als wanhopige schilderen, ze moeten er ook een aantrekkelijke vrouw van maken. Cranach schilderde haar wel vijf keer: bevallig, ongenaakbaar, laconiek en flirtend met een modieuze hoed op. Er is er maar één die in de buurt komt van Rembrandts wanhopige Lucretia. Dat is...