Jammer dat er vanochtend niet meteen recensies van de opvoering van Onegin door Het Nationale Ballet verschenen. Van de technische uitvoering van de dans heb ik namelijk geen verstand. Ik weet wel dat ik iets magisch meemaakte en ik zal uitleggen waarom.

Als je naar het ballet Onegin gaat, zie je een reductie van de roman van Poesjkin. Wat overblijft is: de romantisch geïnspireerde Tatiana ontmoet Onegin, een arrogante eikel, of player, zoals mijn elfjarige chaperone hem desavoueerde. De rotzak verscheurt Tatiana’s liefdesbrief en misdraagt zich zo dat zijn beste vriend hem wel moet uitdagen voor een duel. Onegins straf is tweeledig: in het duel vermoordt hij zijn beste vriend en als hij jaren later Tatiana terugziet wanneer ze een dame van de wereld is, komt hij tot inkeer maar wijst zij hem af. Dit keer wordt zíjn liefdesbrief verscheurd. Boontje komt om zijn loontje, of zoals mijn chaperone hardop fluisterde: ‘Kárma!’

Een verhaal van alle tijden werd mooi opgevoerd in een...