Eigenlijk zijn Engelsen tuiniers. Van alles wat ze tegenkomen proberen ze een tuintje te maken. Een bosje wordt een parkje, een oerwoud een kolonie. Van de natuur proberen ze een verzorgd hofje te maken.

Zelfs als die natuur de oceaan is. In The Story of Swimming onderzoekt Susie Parr haar passie: zwemmen. De geschiedenis bevat mooie anekdotes en beeldmateriaal van onder anderen haar ega Martin Parr. En op alle oude foto’s zie je het: de zee wordt afgezet in bassins, betreden in zwemclubs, met geraffineerde badkleding: een badcultuur om de oceaan te cultiveren.

Het is geloof ik niet precies de algemene interpretatie, maar in het gedicht ‘Mana of the Sea’ van D.H. Lawrence zie ik een voorbeeld: als oceaan en mens zich vermengen krijg je… zee: ‘And is my body ocean, ocean/ whose power runs to the shores along my arms/ and breaks in the foamy hands, whose power rolls out/ to the white-treading waves of two salt feet?// I am the sea, I am the sea!’

Susie Parr, ‘The Story of Swimming’,...