<div class="wpg-element paragraph">
18-10-2008 Door Sander Donkers
In de jaren &#8217;90 bereikte Britpopband Oasis een nu nauwelijks meer voorstelbare populariteit. Bij het verschijnen van de nieuwe cd verbaast gitarist/zanger Noel Gallagher (41) zich over de huidige muziekcultuur. &#8216;Die popsterren van nu? Ik ben de enige die ze vertelt dat ze een stelletje fucking idioten zijn.&#8217; 
Over het feit dat hij drie gebroken ribben heeft en zijn hele bovenlichaam bont en blauw is, zal je Noel Gallagher niet horen klagen. Goed, een &#8216;fucking arsehole&#8217; wist in Toronto de security te omzeilen en viel hem aan op het podium. Erg vervelend allemaal, vooral van die concerten die moesten worden afgezegd, maar zoiets hoort nou eenmaal bij het vak.
Nee, Gallagher raakte pas echt geschokt over het incident toen hij vernam dat zijn belager zevenenveertig jaar oud was. &#8216;Bijna vijftig! Een vader van drie kinderen! Wat ben je dan in godsnaam aan het doen? Als het een dronken gastje van twintig was geweest, dan begreep ik het tenminste. Maar als man van eenenveertig en vader van twee kinderen kan ik me werkelijk niks stompzinnigers voorstellen. Waar is pappa? O, die heeft een rockster omgeduwd. Fuck me als ik het snap. Het zal wel een midlifecrisis zijn.&#8217;
Alles moet kapot Een zonnige maandagmiddag in hartje Londen. Big Brother Recordings, het hoofdkwartier van Oasis, blijkt een saaie kantoortuin waar een stuk of tien dertigers zwijgend achter computerschermen zitten. Links wordt de release van de nieuwe cd Dig Out Your Soul voorbereid, rechts werkt men aan het opzetten van een wereldtournee. De meest recente gouden en platina cd&#8217;s staan achteloos in een hoekje. De voordeur is gewoon open.
Het is tekenend voor de staat waarin Oasis zich bevindt. Afgezien van een enkele op hol geslagen fan zijn de hysterische toestanden voorbij. Ooit gold de groep als de belichaming van Tony Blairs &#8216;Cool Brittannia&#8217;. Hun grootste successen, nummers als &#8216;Wonderwall&#8217;, &#8216;Don&#8217;t Look Back In Anger&#8217; en &#8216;Live Forever&#8217;, waren niet zomaar hits, maar golden als halve volksliederen. Surfend op de golven van economische voorspoed en een optimistische tijdgeest bereikte Oasis een populariteit die tegenwoordig nauwelijks meer voorstelbaar is.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<object width="300" height="247"><param name="movie" value="https://www.youtube.com/v/FAPtTS0TYtU&#038;hl=nl&#038;fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="https://www.youtube.com/v/FAPtTS0TYtU&#038;hl=nl&#038;fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="300" height="247"></embed></object> Oasis &#8211; Wonderwall, misschien wel hun grootste hit
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
&#8216;Dat lijkt opeens een eeuwigheid geleden,&#8217; zegt Gallagher, wijzend op de krant van die dag. &#8216;Nu de ene na de andere bank up the shits gaat. Maar ik moet zeggen: na alle champagne die we in de jaren negentig hebben gedronken, verbaast die neergang me niks. Het is een natuurlijke cyclus. Alles moet kapot, en dan beginnen we gewoon weer opnieuw.&#8217;
Hij zegt het grinnikend, met het air van een man die alles al heeft meegemaakt. Wat natuurlijk ook zo is. Gallagher zal je niet gaan vertellen dat Oasis ooit weer zo relevant zal worden als in die tijd, net zomin als hij zin heeft in een verkooppraatje om de nieuwe cd aan te prijzen. Met zijn band gaat het ondertussen uitstekend, thank you very much. Onlangs doorbraken ze de grens van vijftig miljoen verkochte cd&#8217;s. In een recente poll van het tijdschrift Q werden Oasis&#8217; grootste successen, Definitely Maybe en (What&#8217;s the Story) Morning Glory? verkozen tot de twee beste Britse popplaten aller tijden. De aankomende Britse tournee was in recordtempo uitverkocht. En Dig Out Your Soul is zonder twijfel de meest vitale plaat die de groep maakte sinds hun hoogtijdagen.
Maar er is een zekere nuchterheid over Oasis neergedaald, geeft hij toe. Voor een groep waarvan de carrière gekenmerkt wordt door lachwekkende incidenten en oorlogszuchtig gebral, zou je dat opzienbarend nieuws kunnen noemen. Maar dat is het niet voor Noel Gallagher zelf: &#8216;Niets wat er met deze band gebeurd is, heeft me ooit verbaasd.&#8217;
Amy&#8217;s poëtische junkiedroom Ooit koos hij voor de muziek omdat het de enige uitweg leek. De Gallaghers groeiden op in een working class-milieu in Manchester. Als drumroadie bij de band Inspiral Carpets had Noel al wat van de wereld gezien, en dat leek hem een prettig leven. In zijn vrije tijd schreef hij liedjes, die hij op een goede dag eens uitprobeerde in een repetitieruimte, met de band van zijn broertje Liam. &#8216;Ze klonken geweldig. En vooral: ze klonken anders. Mijn songs gingen over verlangen, hoop, vreugde, over hoe mooi het is om jong te zijn. De rest van de wereld zong in die tijd: boehoe, mijn vriendin is weggelopen, wat moet ik nou, ik schrijf een liedje over een vis. Het was een en al introspectie van middle class kids.&#8217;
Hij voelde dat hij iets bijzonders in handen had, al kon hij het indertijd nog niet zo scherp verwoorden. &#8216;Van alle écht goeie muziek krijg je zin om uit te gaan, drugs te gebruiken en seks te hebben, zo simpel is het. Ik wilde toen dat mensen wild in het rond sprongen, en dat wil ik nog steeds. Dat ze plezier maken, bezopen worden en de volgende ochtend zeggen: au, mijn hoofd, maar wat een fucking geweldige nacht was dat!&#8217;
Noem het gerust een beginselverklaring. &#8216;Het kan aan mij liggen, maar Elvis heeft me nog nooit aan het denken gezet. Zo van: gaat dit nummer wel echt over een paar blauwe suède schoenen? Of is er een diepere laag? Je gaat niet &#8220;Hounddog&#8221; lopen analyseren. Bij de muziek van Radiohead kun je denken: goh zeg, mooi. Maar krijg je er zin van om in een band te spelen? Om naar de kloten te gaan? Dacht het niet! Van Radiohead krijg je de behoefte om nooit meer naar het journaal te kijken en vooral geen kinderen te maken.&#8217;
Dat, zo doceert hij, noemen de Britten middle class guilt. En het is het tegendeel van waar Oasis voor staat. &#8216;Mensen met gemakkelijke leventjes, die nooit ergens voor hebben hoeven vechten. Universiteit, mooie baan &#8211; het ligt allemaal voor ze klaar. Maar ze zijn bang voor de onderklasse, jaloers op de upper class, en zitten vast in het midden. Ze hebben geen ziel. En dus bekritiseren ze de maatschappij. Die ze eigenlijk niet echt kennen. De working class beseft dat hun leven draait om werk, en dat de vrijdag- en zaterdagavond de enige pleziertjes zijn. Ze zijn aan het overleven. En dan moet je niet aankomen met een discussie over Irak. Flikker op man. Dit, hier, nu &#8211; dat is mijn leven. Ik werk vijf lange dagen, en nu wil ik er goed uitzien en uit mijn dak gaan. En als je het mij vraagt, hebben ze dat verdiend.
&#8216;Middle class kids zijn ook de enigen die rebelleren tegen hun ouders. Dat zou ik nooit doen. Ik hou van mijn moeder, en zij van mij, dat mag iedereen weten. Het heeft met trots te maken. Zo&#8217;n Amy Winehouse en Pete Doherty, die zijn middle class. Vieze junkiewrakken zijn het! Ze gaan de straat op in gescheurde kleren, zien eruit als de opgewarmde dood. Ik zou me doodschamen. Amy heeft al drie jaar geen plaat meer gemaakt. Terwijl dit haar moment is. Ze moet out there zijn. Smashing it! Maar ze wentelt zich in een of andere poëtische junkiedroom. Dat is onbegrijpelijk voor iemand uit de working class.&#8217;
Strikt genomen, zegt Gallagher, behoort hij daar niet langer toe. &#8216;Want ik hoef mijn hele leven niks meer te doen. Maar uiteindelijk geloof ik dat zoiets niet draait om de hoogte van je bankrekening. It&#8217;s in your fucking soul.&#8217;
Nu word ik rijk Oasis liet zich het sterrendom vanaf de eerste minuut goed smaken, en de Gallaghers doken net zo vaak op in de tabloids als Amy Winehouse en Pete Doherty nu. Maar ondertussen, benadrukt hij, werd er wél gewerkt. &#8216;In drie jaar tijd hebben we de wereld veranderd, zonder één vrije dag te nemen. We maakten drie cd&#8217;s en een verzamelaar met b-kantjes. Ik weet nog dat we na afloop van een tour rechtstreeks de studio in gingen. Een paar van ons begonnen te klagen: wanneer krijgen we nou eens vakantie? Ik zei: daar heb je straks je hele leven voor. Dit is onze fucking kans. It&#8217;s on us. Now! En als we het voor mekaar boksen, dan leven we de rest van ons bestaan als koningen. En ik heb gelijk gekregen.&#8217;
De tijdgeest hielp een stevig handje mee, geeft Gallagher volmondig toe. &#8216;Als we Definitely Maybe vijf jaar eerder hadden uitgebracht, zouden jij en ik hier waarschijnlijk nu niet zitten. Amerika had met grunge net vijf jaar in de schijnwerpers gestaan, en zoals dat dan gaat met muzikale cycli verplaatste de aandacht zich naar Engeland. Precies op het moment dat de regering-Thatcher, die de working class om zeep had proberen te helpen, zelf tenonderging. En daar waren wij. Ready. Working class kids die zongen over jonge mensen, en hoe je je niet moet schamen om plezier te maken en drugs te gebruiken als dat alles is wat je hebt. We verhuisden naar Londen, en niet veel later was Londen de hipste plek op aarde. Was het mazzel? Of toch het lot? Zeg jij het maar.&#8217;
Hoe dan ook, Noel Gallagher was klaar voor de storm. &#8216;Ik voelde het aankomen, omdat ik de songs schreef. De seconde dat ik &#8220;Live Forever&#8221; af had, wist ik: okay, that&#8217;s it, nu word ik rijk. Liam ging door het lint toen we succesvol werden. Begreep niet what the fuck hem overkwam. Maar ik… denk je dat ik me gek heb laten maken? Dat ik, toen ze na Morning Glory begonnen te schrijven dat ik op gelijke hoogte stond met Lennon en McCartney, daar ook maar één moment zelf in geloofd heb,? No way, mate. Ik weet wie ik ben. Niet zo goed als die gasten, maar fucking beter dan jij.&#8217;
In augustus 1996 trad Oasis, bij het plaatje Knebworth, in twee dagen tijd op voor 250.000 mensen. Maar als iedereen die op die inmiddels legendarische dag een kaartje had proberen te bemachtigen, dat ook had gekregen, was dat meer dan het twintigvoudige geweest. &#8216;Het was massive. Ik had er geld voor over gehad om die dag bij mijn eigen optreden aanwezig te mogen zijn. Backstage zei ik tegen de band: onthou dit goed. En besef dat wij de enigen zijn die betaald krijgen om dit mee te mogen maken.&#8217; 
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<object width="300" height="247"><param name="movie" value="https://www.youtube.com/v/cPGmSF8EEJw&#038;hl=nl&#038;fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="https://www.youtube.com/v/cPGmSF8EEJw&#038;hl=nl&#038;fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="300" height="247"></embed></object> Oasis &#8211; Don&#8217;t Look Back in Anger, live in Knebworth
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
En dat was het dan. Nauwelijks twee jaar na het verschijnen van Definitely Maybe, wist Gallagher dat Oasis niet hoger kon reiken. &#8216;We hadden van de daken geschreeuwd dat we de grootste band ter wereld zouden worden. En tja, als dat eenmaal gelukt is, krab je je eventjes flink achter de oren. Zo. Done that. What the fuck do I do now?&#8217;
Gastjes in skinny jeans Het prettige aan Noel Gallagher anno 2008 is dat hij dit alles vertelt zonder een gepijnigde blik. Hij lijkt een ander persoon dan de blaaskaak die ooit hardop wenste dat zijn tegenstrevers Damon Albarn en Alex James van Blur &#8216;would catch aids and die&#8217;. Wie zoveel succes heeft gehad, zo straalt hij uit, mag nooit meer ergens over klagen.
Mopperen daarentegen, dat doet hij naar hartelust. Omdat Gallagher in Engeland geldt als een vooraanstaand lid van de muziek-royalty, wordt hem om de haverklap gevraagd zijn licht te laten schijnen over van alles en nog wat. En er is maar weinig wat zijn goedkeuring kan wegdragen. &#8216;Het is maar goed dat Oasis nog altijd bestaat,&#8217; zegt hij lachend. &#8216;Want wie moet er anders de draak steken met al die popsterren van tegenwoordig? Ze vinden zichzelf allemaal even geweldig, en elkaar ook. Ik ben de enige die ze vertelt dat ze een stelletje fucking idioten zijn. En dat is hard nodig.
Ik weet ook wel dat de moderne cultuur een zegen is voor de wereld in het algemeen, maar mijn generatie heeft het er knap lastig mee. Alles is veel vluchtiger geworden. Niks heeft meer een lange adem. In die zin reflecteert de huidige muziekwereld de tijd waarin we leven. Het is een consumptiemaatschappij, right? Dus je luistert één keer, poept het uit aan de andere kant, en pakt iets nieuws. De muziekindustrie is alleen nog maar gericht op the next thing, niet op wat ze al hebben. Niemand wil meer een grote artiest die zeven, acht platen maakt. De grootheden uit de sixties worden, dood of levend, nog allemaal beschouwd als belangrijke artiesten. Maar herinner jij je The Strokes nog? Heel even dacht iedereen: wat een ongelooflijke band. Nu is het: o ja, die gasten… Ze hadden hét &#8211; tien minuten.&#8217;
Het gevolg is, doceert hij, dat de jeugd gefascineerd is door roem an sich, en het weinig meer uitmaakt wie de beroemdheid in kwestie is. &#8216;Als die gastjes in hun skinny jeans op me afstormen voor een handtekening, ben ik telkens weer verbaasd. Toen ik zo oud was als zij vond ik een eenenveertigjarige rockster met twee kinderen sowieso een fucking twat. De kids hebben geen hart, man. Zoek verdomme je eigen helden.&#8217;
Gallagher bezit geen computer, en heeft geen idee hoe je moet downloaden. &#8216;En dat wil ik ook niet. Ik ben er van overtuigd dat als je iets binnen vijf minuten gratis kunt krijgen, je het net zo makkelijk weer wegflikkert. De hele cultuur van het platen kopen is de nek omgedraaid. Een prachtig kunstwerk als de hoes van Sgt. Pepper&#8217;s zou in deze tijd niet meer gemaakt worden.&#8217; Nodeloos te zeggen dat Oasis niet meedoet aan de trend om muziek via het net gratis weg te geven. In plaats daarvan besloot de groep om, voorafgaand aan het verschijnen van Dig Out Your Soul, de bladmuziek van de nieuwe songs op hun website aan te bieden. &#8216;Iedereen roept dat de muziek toebehoort aan het volk en zo. Wij dachten: eens kijken of de kids het menen. Als jij je muziek gratis wilt, dan leer je verdomme maar hoe je het moet spelen.&#8217;
Hij lacht. &#8216;Dat bevalt me. En als er ook maar één gozertje is dat hierdoor voor het eerst een gitaar oppakt en een band opricht, dan zeg ik: fucking bingo! Ik beschouw mijzelf niet als een belangrijk muzikant, maar ik ben wel gezegend met geduld en doorzettingsvermogen. Ik kan me nog goed herinneren hoeveel vreugde het me gaf toen ik als tiener na jaren eindelijk &#8220;The House of the Rising Sun&#8221; onder de knie had. En dat soort songs schrijf ik ook. Als je bereid bent er je best voor te doen, kan iedereen fucking &#8220;Wonderwall&#8221; spelen. Ik geloof dat daarin de aantrekkingskracht van Oasis schuilt. En het is tegelijkertijd de reden dat zoveel muzikanten ons niet snappen. &#8220;Ja,&#8221; zeggen ze, &#8220;maar dat kan iedereen&#8230;&#8221; Juist, en dat is nou net het hele punt! Het zou raar zijn als Oasis ontoegankelijke muziek zou maken.&#8217;
Verliefd op muziek maken Een tijdlang wist Noel Gallagher niet meer waarom hij ook alweer in de muziek zat. De groepsleden liepen rond &#8216;met zonnebrillen die zelfs aan de binnenkant gespiegeld waren&#8217; en hadden geen idee hoe het verder moest. In die periode maakten ze Be Here Now, een cd die hij nog altijd hartgrondig haat. De opnamen ervan werden door producer Owen Morris bondig samengevat: &#8216;Massive amounts of drugs. Big fights. Bad vibes. Shit recordings.&#8217;
&#8216;Ik kreeg het gevoel dat ik alle grote songs die ik in me had, wel had geschreven. Mensen om me heen zeiden: ga iets anders doen. Iets leuks. Maar ik ben geen fucking acteur, en ik ben geen producer. Ik ben een songwriter. Goed, zeiden ze, waarom ga je niet fijn rentenieren? En ik dacht: maar wat moet ik dan doen? Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik niet werkte.&#8217;
Gallagher kreeg kinderen, stopte met drugs, en gaf zichzelf de tijd om te wennen aan het idee dat hij niet langer in de muziek zat omdat het moest, maar omdat het lang geen slechte manier van leven is. &#8216;En langzaam, heel langzaam, werd ik weer verliefd op muziek maken, platen opnemen, optreden.&#8217;
Uiteindelijk getuigt het van moed, meent hij, dat Oasis nooit de handdoek in de ring gooide. Hij beseft terdege dat de groep, zeker in Engeland, tot in lengte van dagen geassocieerd zal worden met die gouden periode in de jaren negentig. &#8216;En dat is soms vervelend,&#8217; zegt hij. &#8216;Maar aan de andere kant: hoeveel muzikanten kunnen nou beweren dat ze een decennium hebben gedefinieerd? De jaren vijftig, da&#8217;s Elvis. De sixties: The Beatles. In de jaren zeventig stak er niet echt een groep bovenuit, als je het mij vraagt, en in de jaren tachtig evenmin. Maar the nineties? Die zijn van ons, man. Dat kan niemand ontkennen.&#8217;
Ondertussen is hij oprecht blij met de nieuwe cd. &#8216;Het is een van mijn favoriete Oasis-platen. Maar ik ga niemand lopen vertellen dat dit het grootste muzikale mirakel is sinds Dark Side of the fucking Moon. Beslis lekker zelf wat je ervan vindt. Als niemand hem koopt, I don&#8217;t give a fuck. Het zal me er niet van weerhouden een volgende te maken.&#8217;
Samen met zijn broer Liam, met wie hij nog altijd regelmatig overhoop ligt. Van Noel Gallaghers voornemens een solocarrière te beginnen, komt steeds maar niks terecht. &#8216;Het is niet anders,&#8217; zegt hij berustend. &#8216;Ik mag Liam gewoon niet zo, en hij mij ook niet. Buiten de band om zien we elkaar nooit, zelfs niet met Kerstmis. Maar we weten dat we elkaar nodig hebben om het ding dat Oasis heet draaiende te houden. Het is als een huwelijk waarin je niet meer met elkaar praat. De fans zijn de kids. En we hebben besloten om voor de kinderen bij elkaar te blijven.&#8217;
De nieuwe cd van Oasis, Dig Out Your Soul is tegen scherpe korting verkrijgbaar in onze <a href="https://www.vn.nl.kpnis.nl/Standaard-Media-Pagina/Oasis-Dig-Out-Your-Soul.htm" onclick="this.target='_blank';" class="normal" title="Oasis - Dig Out Your Soul">webshop</a>.
</div>

Sander Donkers

Gerelateerd