20-10-2007
Door Carel Peeters

Doris Lessing werd een halve eeuw lang eerder gezien als culturele en politieke zielzorger dan als schrijfster. Dat was niet terecht. Ze heeft veel grondig en moedig onder ogen gezien: de vrouwelijke conditie, het kolonialisme, het communisme, het moederschap, en ze heeft haar eigen rol daarin tamelijk genadeloos behandeld.

Doris Lessing is een halve eeuw lang niet zozeer als een schrijfster gezien, maar als iemand die antwoorden had op alle belangrijke vragen van het leven. Daar werd ze steeds om gevraagd, als een culturele en politieke zielzorger. Haar roep van radicale critica van het decadente Westen zorgde ervoor dat interviews vooral over het leven zelf gingen, minder over literatuur. Gevolg was dat literatuurliefhebbers haar met enig wantrouwen zijn gaan zien. Het was ook niet echt literatuur wat ze schreef, luidde het oordeel. Het was vlak en realistisch sandalenproza, ‘proza zonder eigenschappen’, zoals de Engelse criticus Denis Donoghue...