Interview / Zanger Craig Finn van The Hold Steady

Zelden een plaat gehoord die zo snel prijsgeeft waar het in de komende veertig minuten om zal draaien. Een intro met een paar knisperende gitaartonen mondt uit in boerse blokakkoorden en een botte beat. Van je G en je D, en steek die vuist maar in de lucht. Niets verrassends aan, maar de overtuiging doet het hem. En dan is daar de stem, onvast maar niet onprettig, die meteen duidelijk maakt dat de zanger niet zomaar aan een liedje begint, maar aan een verhaal: There are nights when I think that Sal Paradise was right / Boys and girls in America have such a sad time together.

Nog geen minuut, en je bent in 1975. Al­thans, muzikaal gesproken. De kans is groot dat Boys and Girls in America, de derde cd van The Hold Steady, je transporteert naar het jaar waarin je zelf achttien, negentien of twintig was. De tijd dat uitgaan van levensbelang leek en het missen van een feestje het ergste was wat je kon overkomen. Want dat is het...