Interview Robert Wyatt

Alles is ‘lovely’, ‘well’ en ‘perfect’, vandaag in Louth. Na een ochtenduitje in het rustige Engelse provinciestadje zit Robert Wyatt in zijn muziekkamer met uitzicht op de straat. Elders in het huis rommelt echtgenote Alfie. Voor het eerst in dagen schijnt de zon, en de stralen vallen door het raam, recht op zijn gezicht. Halfverscholen achter een boom in de voortuin is een parkeerplaats te zien. ‘Dat lijkt misschien niet zo opwindend,’ zegt Wyatt. ‘But it is! Ik zie wie er komt, en wie er gaat. En ze kunnen mij niet zien. Het is maar een klein stadje, dus ik ken flink wat geheimen. Daar maak ik geen misbruik van, hoor. Als ik iets echt intiems zie, kijk ik netjes weg.’

Deze snipper uit Wyatts huiselijk leven is geheel voor zijn eigen rekening, want het gesprek vindt plaats per telefoon. Maar de tweeënzestigjarige muzikant is zo praatgraag, zo vertrouwelijk en zo op zijn gemak, dat je dat bijna zou vergeten. Bij gebrek aan fysieke...