Herinnering / De onaantastbare

Sinds zijn geboorte als schrijver heeft Harry Mulisch generaties jonge intellectuelen uitgedaagd. Zijn pontificale aanwezigheid in de wereld der letteren dwong hen tot een houding tegenover het fenomeen Mulisch. ‘Wat vind jij van zijn boeken?’ is een normale vraag, maar de man zelf moest er ook aan geloven. Liefst in badinerende termen. Want Harry Mulisch was hooghartig en daar houwe we nie van.

Dus stond je, nog nat achter de oren, voor je het wist te blaten dat De ontdekking van de hemel een mooi verhaal over vriendschap is, maar dat die filosofisch angehauchte stukjes ertussendoor cursistenproza betreffen. Of dat Siegfried uitdagend is opgezet, maar dat de mediatheorie die erin verwerkt is volstrekt niet klopt. En dat De aanslag toch meer een rebus voor scholieren is.

Harry Mulisch was gevestigde orde, dus moest omgeschopt – zo was de twintigste-eeuwse logica in de literatuur. Naar de haaien met de voorgangers! Bestormen die ivoren torens! Het is...