Friedrich Nietzsche sloeg eind negentiende eeuw het imago van God aan diggelen. Ook al was de Bijbel tot die tijd dé bron voor letteren en kunsten, Nietzsche nagelde het christendom aan de schandpaal en noemde het ‘een grote vloek, een onsterfelijke schandvlek voor de mensheid’.
Grote vraag: hoe kan het nou dat diezelfde Nietzsche verrukt was toen hij voor het eerst de Matthaüs-Passion van Bach hoorde? In één week tijd beluisterde hij haar drie keer en schreef daarop: ‘Wie het christendom volledig heeft verleerd, beluistert hier regelrecht het klankgeworden evangelie.’
Wat maakt toch dat niet-gelovigen in vervoering raken van deze gezongen vertelling uit de Bijbel? Misschien is het puur de muziek. Maarten ’t Hart vroeg zich eens af of hij de heilige drie-eenheid God, Jezus, Heilige Geest niet had vervangen door Bach,...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.