Beschouwing / De late lyriek van Alexandr Poesjkin

Dat poëzie levens kan redden, bewijzen de vele memoires van overlevenden uit de Goelag. Het declameren van verzen, al dan niet en public, was niet alleen een remedie tegen de apathie, waanzin en wanhoop, maar het hielp je ook je te herinneren dat je nog tot het mensenras behoorde in het stenen tijdperk waarin Rusland in de eerste helft van de twintigste eeuw was vervallen.

In onze gezegende contreien en tijden is de literatuur gelukkig geen kwestie van leven en dood. Al durf ik met zekerheid te stellen dat ons ook hier heel wat geestelijk leed bespaard zou blijven als we ons meer in de poëzie zouden verdiepen, bij wijze van aanzienlijk goedkoper alternatief voor psychotherapeutische sessies. In poëzie die ons niet alleen wil vermaken, behagen of prikkelen, maar die ook onze plaats probeert te definiëren in onze moeilijk definieerbare werkelijkheid. De poëzie van Alexandr Sergejevitsj Poesjkin, bijvoorbeeld.

Wat een verademing...