Pop / Rolling Stones

The Rolling Stones lijken al een jaar of dertig hun uiterste best te doen ons te laten vergeten hoe ongelooflijk goed ze ooit waren. Dat heeft minder te maken met ouderdom – verrassend weinig zelfs, in het geval van Mick Jagger – dan met cynisme, geld- en gemakzucht. Ze kunnen het zich blijkbaar permitteren. Als ze weer eens een overbodige plaat uitbrengen (en dat zijn al hun platen sinds, pakweg, Tattoo You, uit 1981) gaat dat steevast gepaard met een enorme golf aan gretig geconsumeerde media-aandacht. De fans slikken hun teleurstelling weg en gaan vervolgens toch naar het veel te dure, veel te rommelige concert in een veel te groot stadion. Waarom? Het antwoord op die vraag kun je vervatten in een vuistdik boek over de geest van de jaren zestig en zeventig. Maar je kunt ook gewoon zeggen: Exile on Main Street. Want die dubbelelpee, uit 1971, draagt alles in zich wat de Stones in hun hoogtijdagen te bieden hadden. Het is de modderigste rocksoep die ze ooit...