Het is heel multicultureel om de islam een eigen rechtssysteem toe te staan, maar in de praktijk betekent dit dat vrouwen geen rechten hebben. Machteld Zee onderzocht wat de sharia nog méér inhoudt.

In twee tongen spreken, het ene hier, het andere daar zeggen, mag door Machiavelli een strategisch middel in de politiek zijn genoemd (hoofdstuk 18 van De vorst), maar zelfs hij vindt het ook prijzenswaardig om woord te houden. Uit het boek waarin Machteld Zee zich afvraagt of we op weg zijn naar een shariastaat, Heilige identiteiten, leer ik dat in de islam het begrip ‘dawataal’ bestaat. Dat is taal die moet voorkomen dat de ongelovigen schrikken. Het is taal die negatieve associaties bij het woord ‘islam’ moet vermijden: dus zegt men dat de sharia ‘een set van waarden en beginselen’ is voor een ’orde van sociale rechtvaardigheid’. Men moet niet zeggen dat het de bedoeling is een shariastaat te stichten.

Theologisch zou deze dubbele tong worden gerechtvaardigd...