Vijftig jaar geleden hield de fysicus en romanschrijver C.P. Snow in Cam­bridge zijn beruchte lezing The Two Cultures. Dat was een rammelende verzameling sweeping statements, beweringen, insinuaties, halfgare kennis en sloppy gebruik van begrippen als ‘cultuur’. Maar de lezing had wel een allesomvattend idee dat het nodige losmaakte: dat er een onoverkomelijke kloof was ontstaan tussen de wetenschap en de wereld van de literatuur.

Er waren twee culturen ontstaan. Iedereen in de wereld van de literatuur was volgens Snow een hopeloze alfa. Je moest iemand uit die wereld niet vragen of hij wist hoe de tweede hoofdwet van de thermodynamica luidt, want dan zou hij je glazig aankijken. Voor Snow was dit hetzelfde als aan iemand uit de literatuur vragen of hij wel eens iets van Shakespeare gelezen had. Voor Snow gold: zoals je moet kunnen lezen, zo moet je weten wat ‘massa’ is in de natuurkunde.

De felle discussie die hierover ontstond tussen Snow, F.R. Leavis, Lionel...