Waar ben je? riep zijn moeder vanuit de keuken. Hij zei niets. Ze riep nog eens: waar ben je? Hij hield zich doodstil onder de dekens. Tot hij haar hand op de deken voelde en ze ‘Daar ben je!’ riep. Guus Luijters speelde dit spelletje met zijn moeder toen hij een jaar of vier, vijf was. Hij zal niet de enige zijn geweest. Maar er zullen niet veel mensen zijn die maar liefst honderdnegentien van zulke herinneringen hebben uit de allereerste jaren van hun leven, zoals Luijters in Lege stad, zijn ‘Verzamelde herinneringen 1943-1950’.

We hebben hier te maken met een tamelijk unieke verzameling allereerste herinneringen, elk van een pagina lang en genoteerd tussen juni en december 2013. Luijters moet zich gedurende dat halve jaar als een medium hebben gevoeld dat ineens werd bezocht door zijn peuter-, kleuter- en kinderjaren. Dit is nog eens iets anders dan de beroemde eenregelige herinneringen van Georges Perec in zijn Je me souviens en Rudy Kousbroeks Nederlandse versie...