<div class="wpg-element paragraph">
<p>De Italiaanse schrijver Alessandro Baricco publiceerde een paar jaar geleden zijn boek <span class="Cursief">De barbaren</span>, waarin hij beschrijft dat we ons middenin een culturele ‘mutatie’ bevinden die ons compleet zal veranderen. De ‘barbaren’ van de titel zijn geen behaarde wildemannen die bezig zijn onze beschaving omver te gooien, het is de geuzennaam die Baricco geeft aan de moderne mens die zich laat meevoeren op de stroom van de nieuwe tijd. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Baricco wil dat we de barbaren positief bejegenen: het moet uit zijn met de intellectuele preutsheid tegenover oppervlakkigheid en vercommercialisering. Er ontstaat een nieuwe cultuur waarin ‘de oppervlakte in de plaats komt van de diepgang, de snelheid in plaats van de reflectie, de sequentie in plaats van de analyse, surfen in plaats van verdieping, de communicatie in plaats van uiting, multitasking in plaats van specialisatie, plezier in plaats van inspanning’. <br />Kon je aanvankelijk nog denken dat Baricco de ‘invasie van de barbaren’ niet helemáál toejuichte, de epiloog in de latere drukken van het boek maakt een einde aan die gedachte: ‘diepte’ is nu ‘een van die nuttige leugens die de mensen elkaar op de mouw hebben gespeld’. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Hoe die nieuwe barbaarsheid in de praktijk uitpakt, kunnen we nu zien in <span class="Cursief">Een bepaald idee van de wereld</span>, het boek waarin Baricco de stukken heeft verzameld die hij gedurende het jaar 2012 in <span class="Cursief">La Repubblica</span> schreef over de vijftig beste boeken die hij gelezen had.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>De nieuwe oppervlakkigheid betekent dat Baricco vooral van alles om een boek heen schrijft, maar zelden of nooit iets steekhoudends zegt. Het mag niet te moeilijk worden. Je kunt bewondering hebben voor zijn brede belangstelling (de autobiografie van de tennisser Agassi, een boek over de vrouw in de achttiende eeuw, een roman van J.M. Coetzee, de Peloponnesische oorlog en de romans van Roberto Bolaño), maar hij zegt er niets bijzonders over. Omdat het allemaal boeken zijn die hem bevallen, strooit hij als confetti met de woorden ‘geniaal’ en ‘briljant’. En iets is al snel ‘elegant’ geschreven. Bij de nieuwe oppervlakkigheid hoort dat er op een familiaire manier geschreven wordt: Baricco is vaak ‘dol’ op een boek, en iets is, ‘zeg nou zelf’, ‘op zich prima’. Hij heeft het over ‘die lui’ wanneer het gaat over de zeventiende-eeuwse schrijvers Racine, Corneille en Boileau. Wanneer hij het over de filosofen Spinoza en Leibniz heeft, gaat dat zo: ‘twee figuren die in het Wilde Westen van het denken bij wijze van spreken de twee snelste revolverhelden van de Frontier waren: Spinoza en Leibniz. We kunnen stellen dat Descartes de colts had verschaft, en dat zij konden schieten als geen ander.’ <br />Boeken en literatuur mogen vooral niet meer zelf iets zijn. Ze moeten gezien worden door de ogen van wat vertrouwd is: voetbal, schieten, oorlog, film. Ze moeten tot entertainment herleid kunnen worden. Baricco is een kletsmeier. </p>
</p></div>


Gerelateerd