De Engelse historicus Tony Judt had een speciale gave om iets met saillante historische parallellen te verduidelijken. Wanneer het in Denken over de twintigste eeuw over armenzorg gaat, weet hij dat de strenge koningin Elizabeth daar aan het begin van de zeventiende eeuw al aan deed. In 1834 kwam er een armenwet, waarna sociaal-democratische premiers gingen zorgen voor pensioenregelingen en werkeloosheiduitkeringen. Waarmee nog vóór de Eerste Wereldoorlog de grondslag was gelegd voor wat later de verzorgingsstaat ging heten.

Geen wonder dat Judt (die in 2010 overleed) een warm pleitbezorger was van de elementaire verzorgingsstaat als buffer tegen de onbarmhartige kanten van het kapitalisme.

Hij zag dan ook met lede ogen aan hoe de sociaal-democratie zich liet verleiden mee te gaan met het neoliberalisme. Dat privatiseerde de publieke sector en zorgde voor een steeds idioter wordende kloof tussen arm en rijk. Dat vond hij ‘more than a little nasty’.
Zijn laatste lezing,...