De zon scheen, de knoppen kwamen uit, en Sander Donkers – product van de summer of love – leunde achterover en nam het ervan. Twitter weg, laptop dicht, negeermodus aan. Nu. Gewoon. Even. Niet.

Als student hield ik een paar jaar lang camerakabels vast in Joop van den Endes droomfabriek te Aalsmeer, waar ik menige huisvrouw gierend in een zwembad met tomatensoep zag vallen, er getuige van was hoe professioneel Hennie Huisman zijn tranen op commando kon laten stromen, en hard op mijn tong beet toen er bij het Rad van Fortuin de letters ELINE .ERE op het scherm stonden, en de kandidaat in kwestie eerst de B, T, F, K en H speelde, alvorens deze onmogelijke opdracht (‘We zoeken een recente speelfilm’) wanhopig op te geven.

Joop betaalde goed en Ron Brandsteder bleek best een toffe peer, maar als elitair linksmenschje in de dop werd ik toch steeds sipper van die omgeving. Niks mis met een familieshow op z’n tijd, maar de overdosis aan Love Letters, Surprise Shows en Honeymoon...